Ik moet iets bekennen: ondanks dat we al bijna een jaar in het Leuvense wonen, hebben we nog amper iets van de wijdere omgeving verkend. Dat is voor zelfverklaarde ontdekkingsreizigers zoals ons niet echt iets om trots op te zijn! We besloten ons leven te beteren en trokken op het voorbije weekend naar de abdij van Villers… Nu moet je niet meteen denken dat ik ijverig het internet of toeristische bureaus heb afgeschuimd op zoek naar een mooi plekje. Het ging allemaal iets makkelijker: ik zag onlangs op Instagram een prachtige foto van een collega waarop een ruïne van een abdij te zien was. Mijn nieuwsgierigheid was alvast geprikkeld en ik vroeg om wat extra info. Toevallig bleek de abdij van Villers (in Waals-Brabant) amper een half uur rijden en zou het écht de moeite zijn. Blijkbaar kon je ook je picknick meenemen en laat picknicken toevallig één van mijn specialiteiten zijn!

Een fotoshoot in de Abdij van Villers

Op onze vorige uitstap in Park Midden-Limburg nam vriendlief zijn loodzwaar fototoestel en statief mee op tocht. Maar blijkbaar vereisen bijzondere plaatsen bijzonder veel fotomateriaal, want hij kwam op het geniale idee om ook een reflectiescherm plus bijhorend tweedelig statief mee te nemen. Ik moet wel eerlijk bekennen dat de foto’s daardoor echt wel mooier werden, maar het was toch een maf zicht om ons met een halve fotostudio rond te zien zeulen. Bijkomend probleem was dat wij niet de enige waren die deze prachtige abdij hadden ontdekt. Dat zorgde ervoor dat overzichtsfoto’s heel moeilijk waren door al dat volk dat in het beeld liep en er slechts een paar mooie foto’s uitkwamen:

Jeroen wilde graag veel foto’s voor zijn fotoblog en hij zei dat hij meer close-ups wilde nemen, omdat er dan geen mensen in beeld konden lopen. Het addertje onder het gras zat ‘m erin dat hij een “point of interest” nodig had voor zijn foto’s. Blijkbaar had hij mij in mijn rode jurk op het oog als interessant voorwerp. Vroeger haatte ik het om op foto’s te staan en verpestte het dan ook steevast. Maar omdat het “voor de goei zaak” was, offerde ik me maar op als bevallig fotomodel. Eerder dankzij Jeroen’s fotografietalent dan door mijn poseertalent, kwamen er toch enkele mooie foto’s uit (het deel dat ik vakkundig verpestte door een niet al te fotogeniek gezicht op te zetten, heb ik er strategisch uitgelaten) 🙂

Die speciale belichting komt door het reflectiescherm dat het zonlicht op mij reflecteerde. Het zorgde wel voor grappige toestanden. Als dat scherm op een statief staat, vangt het enorm veel wind waardoor het om de haverklap omver waaide. Enorm veel fotoreportages werden onderbroken doordat één van ons twee naar het vallend scherm moest sprinten in een poging het op te vangen alvorens het tegen de grond smakte. Op die schaarse windvrije momenten moesten we dan raprap een foto maken. Als je die foto’s ziet, dan lijkt alles rustig en ontspannen, maar in de praktijk was het echt een huzarenstukje om die foto’s te kunnen nemen 🙂

Abdij van Villers: prachtig en dichtbij!

We trokken het ons helemaal niet aan, want de abdij van Villers (of toch wat ervan overblijft) is werkelijk te mooi voor woorden. Niet te geloven dat we al bijna een jaar vlakbij zoiets moois wonen, wat een geluk hé?! We gaan vast en zeker in de wintersneeuw terug… en waarschijnlijk ook tijdens de lentebloesems…. en ja… in de zomer vinden we vast wel een nieuwe reden om nog eens terug te gaan en zo blijven we bezig 😉 Allemaal om maar aan te geven dat je –als je de kans ziet- absoluut een bezoekje moet brengen aan de abdij van Villers om de magie van zo’n prachtige ruïne in levende lijve te kunnen zien!