De kogel is eindelijk door de kerk… na veel twijfelen, dromen en plannen ligt de bestemming voor onze zomerreis eindelijk vast. Deze zomer lopen Jeroen en ik de Sint-Olavsroute van Oslo tot Trondheim! Vorig jaar schreef ik al een post over het bestaan van deze route en hoe ik er van droomde om ooit zelf op het Olavspad dwars door Noorwegen te wandelen. Dit jaar ziet het er naar uit dat die droom werkelijkheid wordt!

West-Canada en Tanzania: uitstel is géén afstel

Ik heb de voorbije weken geregeld luidop gedroomd van een beklimming van de Kilimanjaro in Tanzania… en ook Jeroen was razend enthousiast. En als je er dan toch bent, moet je toch echt wel naar het Serengeti Nationaal Park en naar het paradijselijke eiland Zanzibar. Maar het prijskaartje van een dergelijke reis maakte ons minder enthousiast. Die plannen werden dus even in de koelkast gestopt. Hopelijk niet voor lang!

Helaas kwam ook Canada niet goed uit… zowel qua timing als qua budget. We hebben een paar keer bijna op het punt gestaan om te boeken, maar uiteindelijk denk ik dat we allebei toch iets te berekend zijn om die gok te wagen. Jeroen’s lang gekoesterde droom of fotograaf te worden, willen we alle kansen geven. Hij zal zich vanaf dit jaar als zelfstandige fulltime bezig houden met fotografie, workshops, grafisch ontwerp en SEO copywriting.

Pelgrimsroute van Oslo tot Trondheim

Maar goed, geen reis maken dit jaar staat niet in ons woordenboek en aan reisdromen hebben we hier over het algemeen geen gebrek. Ik ben ook de eerste om te zeggen dat reizen écht niet duur hoeft te zijn en dat je ook binnen Europa prachtige natuur kan vinden. En het werd stilaan tijd om mijn eigen goede raad op te volgen. Een koffietje met Lotte hielp om een andere kijk op de zaak te hebben en plots wisten Jeroen en ik het: We zouden het Sint-Olavspad in Noorwegen wandelen!

Ik ben er heel zeker van dat dit geen vluchtige droom is, maar eentje die me zal blijven achtervolgen en die me niet meer los zal laten

Toen we vorig jaar in Trondheim waren, zagen we geregeld borden met een pelgrimslogo op. Na wat zoekwerk botsten we op de Sint-Olavswegen. Een wandelnetwerk waarvan de middeleeuwse pelgrimsroute van Oslo tot Trondheim de belangrijkste is. Het is 643 kilometer wandelen door de prachtige Noorse natuur en de route eindigt bij de indrukwekkende Nidaros kathedraal in Noorwegen… veel meer heeft een mens niet nodig om te beginnen dromen. Vorig jaar schreef ik al een blog over deze route en over hoe ik ervan droomde om deze tocht te maken. Ik zei toen dat ik er zeker van was dat deze droom me zou blijven achtervolgen. En dat gebeurde ook.

Deze zomer zullen Jeroen en ik  dus het Sint-Olavspad lopen. In tegenstelling tot de pelgrimstocht naar Compostella, is deze route alles behalve toeristisch en zijn er ook amper voorzieningen voor pelgrims. Voor ons is dat prima, want we willen veel liever wildkamperen. Veel luxe zullen we niet hebben, maar daar liggen we niet wakker van. Wat we vooral zoeken is dat zalige gevoel van vrijheid dat zo’n oneindig uitgestrekt stuk natuur biedt. Nu associëren we dat vooral met West-Canada, maar het zou kortzichtig zijn om te denken dat we dat gevoel alleen daar kunnen vinden.

De Sint-Olavsroute in 23 dagen

Het enige probleem is dat we maar 23 dagen hebben (inclusief de reisdagen). Dus eigenlijk hebben we maar 22 dagen om te wandelen. Tot nu toe hebben we nog niemand gevonden die deze route op 22 dagen heeft kunnen doen, maar we gaan de uitdaging met plezier aan.

In de zomer is er middernachtzon in Noorwegen, dus in principe hebben we tijd zat om te wandelen en de dagen in te delen zoals we willen. Maar om 22 dagen lang zo’n 35 km per dag te wandelen, moet je flink wat conditie hebben. Daar komt dan ook nog eens bij dat we vaak voor meerdere dagen eten moeten meezeulen en ik met mijn 1m60 niet zo’n zware trekrugzak kan dragen. Gemakkelijk zal het niet worden, maar in ruil krijgen we (hopelijk) een ervaring om nooit meer te vergeten.

Rarely do we set the high bar one notch above what we think we can clear, and that’s what’s driving me on here. —Henry Worsley

Vorige week las ik over de poolreiziger Henley Worsley die bijna zijn droom bereikte: op eigen kracht Antarctica oversteken.  Zo’n 70 km voor de aankomst moest hij opgeven omwille van ernstige medische klachten. Niet veel later overleed hij aan orgaanfalen. Ik vind zijn verhaal en vooral zijn doorzettingsvermogen bijzonder inspirerend. Zonder mezelf meteen de dood in te jagen (want Worsley had natuurlijk veel eerder moeten opgeven), vind ik toch dat we onszelf iets vaker mogen uitdagen. We hebben nog veel kampvuurverhalen te maken en we hebben geen tijd te verliezen!

Heb jij al een gelijkaardige tocht gemaakt? Tips zijn zeker welkom!