Amerika. Voor wie er nog niet is geweest, is het toch een beetje wennen als je er de eerste keer voet aan grond zet. Vincent Vega in Pulp Fiction zegt: “You know what the funniest thing about Europe is? It’s the little differences.” en zo is het maar net. Amerika lijkt op Europa (of omgekeerd), maar dan toch weer ietsje anders. Mijn eerste keer Amerika was in Seattle in 2005 en dat ging gepaard met een jongensachtig enthousiasme! 🙂

Seattle in 100 clichés

Maanden voor mijn vertrek fantaseerde ik al over de dingen die ik zou zien in Amerika. Stuk voor stuk gebaseerd op de ontelbare Amerikaanse films en series die ik gezien had. Ik memoriseerde ze in een lijstje in mijn hoofd en riep luidkeels check telkens ik iets 100% Amerikaans tegen het lijf liep.

• Donut etende politieagent – CHECK!
• Witte rook uit riooldeksel – CHECK!
• Hotdog opwarmen in 7-11 – CHECK!

Het was een leuk spelletje dat me bezig hield tijdens de lange slentertochten door de straten van Seattle. Het verbaasde me wel hoeveel van die cliché-zaken ik ook effectief kon afvinken!

Muziektoerisme

De slentertochten waren maar een excuus om buiten te komen tijdens de dag. Het doel van mijn reis was niet de toerist uit te hangen, maar muziek. Als geboortestad van onder andere de grunge, heeft Seattle immers een stevige muziekreputatie.

Nirvana, Pearl Jam, Foo Fighters. Bands die iedereen wel kent, maar die waren voor mij maar een deur naar de minder bekende goden zoals the Supersuckers, the Posies en the All-American Playboys. Overdag op straat en ‘s avonds dus in de bars met luide live-muziek.

Geef toe, het is een heel andere manier van reizen dan met de rugzak! 😉

Reisfotografie toen en nu

Bij het oprakelen van deze reis viel me nog iets anders op. Namelijk mijn fotografie. Zoals je ziet, staan hier weinig foto’s bij de blog. De meeste foto’s van die trip waren zo slecht dat ze niet te redden waren. Alleen de skyline van Seattle overleefde mijn selectie.

Het was een vreemd gevoel van iets bereikt te hebben toen ik die foto’s als onbruikbaar aanvinkte. Iets wat ik al geruime tijd niet meer heb moeten doen. Dat gaf het leuke besef dat ik zonder twijfel gegroeid was in mijn fotografie. Alleen maar door even terug te grijpen naar het verleden word je geconfronteerd met die evolutie.

Ik kan nu alleen nog maar dromen van de soort foto’s die ik over 10 jaar zal maken. Zullen ze ook zo’n grote sprongen hebben gemaakt? Daar is maar één manier om erachter te komen: méér reizen! 🙂

Ditmaal zorgde Jeroen niet enkel voor de foto’s, maar ook voor de tekst en inhoud!