Naarmate we dieper en dieper het Noorse binnenland intrekken, vóélen we de ruimte om ons heen groter worden. Het landschap wordt wat ruwer en onze blikken dwalen af. De routine van het stappen en de gewenning aan het nieuwe Quechua-materiaal maakt het hoofd vrij. We ademen diep in en uit en beginnen stilaan ook al een beetje berglucht op te pikken. De lokroep van de hoogvlakte Dovrefjell wordt stilaan groter.

Wie is Mevrouwtje Theelepel?

We hopen al langer om het ruige kantje van Noorwegen te zien. Daarom beslissen we enkele geasfalteerde etappes over te slaan en door te reizen naar Otta. Jeroen wil echter onderweg nog één etappe doen die langs het huis van Alf Prøysen, de schrijver van Vrouwtje Theelepel, loopt. Ik snap er niks van! 🙂

Tussenstop dus in Brumunddal, waar we in een wisselvallige dag over de oude præstvegen (priesterweg) wandelen naar Moelv. De tocht voelt een beetje onwezenlijk aan. De drang naar de hoogvlakte is zo groot dat deze dag als een geremde droom over ons heen komt. We zien dezelfde glooiende velden, kleurrijke boerderijen en pittoreske kerkjes als de voorbije dagen, terwijl je zó verlangt naar rotsen en hellingen.

Gelukkig bieden de Tokstadfurua (de oudste dennenboom van Hedmark) en het huisje van Alf Prøysen een welgekome verstrooiing. Ook al blijven we niet lang stilstaan omwille van de regen. En net voor we Moelv binnen wandelen, stoppen we nog langs de kerk van Ringsaker in de hoop op een stempel in onze pelgrimspas. Maar ook hier weer geen geluk, niemand kan ons helpen. Wat jammer! We horen later van andere pelgrims dat je vooral stempels in herbergen krijgt. Daar zijn wij als wildkampeerders natuurlijk niet veel mee.

Net voor we Moelv bereiken, krijgen we toch nog onverwacht een shot adrenaline. We zien een eland op een riooldeksel staan! Dichter gaan we deze reis niet komen, maar op deze moment wakkert het toch maar onze trekking spirit aan! 😉

Naar de voet van Dovrefjell

Als we de volgende dag de ochtenddauw van ons afschudden en onze wandelschoenen van Otta richting Jørundgard zetten, zien we meteen dat het landschap grondig is veranderd. Vanuit een diep dal kijken we steil omhoog naar de rotswanden rondom ons en we beginnen spontaan te lachen. Bergen! 🙂

De tocht zelf is niet spectaculair. We wandelen gezapig langs de rivier Gudbrandsdalslågen naar het einde van de vallei. Tijdens de lunch genieten we van het eerste stukje ruw Noorwegen in de vorm van een donderende waterval net buiten Otta. En even zijn we hoopvol om een écht eland te zien in het elandenreservaat Skottvatnet. But no such luck.

Het blijft de opborrelde spanning om snel in bergachtig gebied te zijn die ons voortstuwt. Met elke stap zien we de toppen dichterbij komen. De wetenschap dat we toch nog een nachtje moeten overnachten in de vallei, valt ons zwaar. Maar de locatie maakt het dan weer meteen goed.

We slaan onze Quickhiker Ultralight III, die zijn naam niet gestolen heeft, op in een replica van een middeleeuws dorpje. Het is namelijk de filmset Jørundgard van de Noorse film Kristin Lavransdatter! Jeroen en ik moeten eerlijk bekennen dat we het verhaal totaal niet kennen, maar afgaande op reacties van anderen is dit toch wel gekend. In ieder geval was het een prachtige setting om nog eens uitgebreid te koken, onze haren te wassen en languit op het gras te genieten. 🙂

De volgende dag zullen we effectief op de poorten van Dovrefjell kloppen. Al zal de tocht daarnaartoe een pak minder vlot gaan als vandaag. Maar dat weten we nu nog niet. Nu leven we nog in pure gelukzaligheid met een vol buikje. Leve Noorwegen!