Ik schreef deze blogpost in de volle overtuiging dat het vandaag, 19 maart, Dag van de Aarde was. Ik kon amper slapen omdat ik in de blijde verwachting was van een heleboel nieuwsberichten over het belang van duurzaam omspringen met onze aarde. Dat zijn hoogdagen voor me. Tot mijn groot verdriet zag ik vanmorgen niet één berichtje hierover. Toen pas ontdekte ik dat de Dag van de Aarde pas op 22 april valt en het vandaag Vaderdag was. Ik stuurde bliksemsnel een sms’je naar mijn papa om hem te feliciteren met zijn 25-jarig vaderschap van zijn prachtige oudste dochter (ahum!) en besloot dat Dag van de Aarde wat mij betreft elke dag mag gehouden worden. Ook op 19 maart. Vandaag komt mijn blog dus toch lekker online!

Het gemis van een tuintje

Ik kom uit een plattelandsgemeente waar ik opgroeide in de mooiste tuin die je je maar kan voorstellen. Ik beschouwde een tuin als iets vanzelfsprekend en dacht niet dat ik het zo zou missen als ik naar de stad zou verhuizen. Zonder enig argwaan verhuisden we naar een appartementje zonder tuin of terras of wat dan ook. Zelfs de vensterbanken waren zo klein dat bloembakken onmogelijk waren. Ik begon met het omtoveren van onze woonkamer tot een plantenjungle, maar dat volstond al gauw niet meer. Ik praatte aldoor over hoe mijn toekomstige tuin eruit zou zien. Bij een bezoekje aan het tuincentrum kreeg ik tranen in de ogen toen Jeroen me vertelde dat het écht geen goed idee was om een grote houten moestuin in de woonkamer van een gehuurd appartement te zetten (ik heb soms wel een levendige fantasie, ja!).

Een heel bijzonder verjaardagscadeau

Vorig jaar was ik voor een maand in Moskou en daar vierde ik mijn verjaardag ook. Dat gaf Jeroen véél tijd om plannetjes voor te bereiden en me te verrassen. In mijn bagage vond ik een klein matroshka-poppetje dat mijn eerste verrassing met zich meedroeg: een bezoek aan het natuurhistorisch museum waar een walvisskelet hangt. Na mijn thuiskomst kwamen er stelselmatig meer poppetjes tevoorschijn met een cadeautje. Maar na een week had ik mijn grootste poppetje nog niet gekregen. Spannend!!

Op een avond gingen we wandelen in de buurt en kreeg ik de opdracht om goed uit mijn doppen te kijken. Wat ik natuurlijk niet deed omdat ik nog honderduit aan het vertellen was over Moskou. Plots bleef Jeroen staan en zei me toch eens héél goed rond te kijken. Zag ik daar plots een reuzegrote Matroshka staan achter het venster van een huis.
Is dat voor mij?!
– misschien
Is daar een cadeautje?
– misschien
Moet ik daar dan aanbellen?
– misschien
Dat ik van Jeroen geen hulp meer mocht verwachten was duidelijk. Omdat ik brandde van nieuwsgierigheid belde ik uiteindelijk aan en stamelde nogal onbeholpen iets in de zin van “Er staat een matroshka voor uw raam“. De man zei al lachend dat het klopte en zei verder niets meer. Dit zou geen gemakkelijk cadeau worden 🙂 Of ik eens mocht kijken naar de matroshka? Dat mocht gelukkig. Ik wrong het ding meteen open en ontdekte een papiertje met daarop Jeroen z’n handschrift. Er stond een nogal cryptische omschrijving over iets met groene vingers. Zou het echt?! Alle beleefdheidsregels negerend vroeg ik aan de wildvreemde man of ik eens in zijn tuin mocht kijken. Gelukkig mocht ook dat! Daar ontdekte ik een houten vierkantemeterbak die daar door Jeroen was gezet. Mijn eigen tuintje… wat een droom!

Jeroen had in mijn afwezigheid de flyer bovenaan dit artikel gemaakt en het in 100 brievenbussen in de buurt gestopt. Er waren vier mensen geïnteresseerd om mijn tuintje te hosten. Uiteindelijk heeft Jeroen er één gezin moeten uitkiezen, want vier tuintjes in één keer zou misschien wel wat veel zijn 😉 “Samen-tuinieren”, zoals dat tegenwoordig heet, is aan een serieuze opmars bezig in de grote steden. Dus eigenlijk was Jeroen wel echt een pionier door de oproep voor mijn tuintje te plaatsen. Het gezin dat mijn tuintje ‘host’ bestaat uit ongelooflijk lieve en leuke mensen, dus dat extra sociaal contact is héél erg fijn! (ps: op de trampoline zien jullie mijn grote matroshka staan)

De voordelen van tuinieren

Ik heb nu al negen maanden lang een tuintje en ik kan met volle overtuiging zeggen dat het heerlijk is. Het tuintje ligt op de route van mijn werk naar huis en na een zware dag is het heerlijk om te kijken naar hoe de plantjes het doen. Tien minuutjes tuinieren helpt om de werkstress van je af te zetten en je volledig te ontspannen. Ik heb nu net rabarber en artisjok gepland en dat is erg spannend om te kijken hoe de plantjes het doen. (oké, ik lijk wel een beetje een omaatje nu, maar het is echt leuk hoor. Neem het van mij aan!). Ik kan je zeggen dat niets heerlijker is dan verse kruiden, boontjes, radijsjes,… uit je tuintje te plukken. Er zijn trouwens studies gedaan die aantonen dat tuinieren het geestelijk welzijn bevordert en ik kan dat helemaal beamen!

Oh ja, wie nog tips zou hebben voor een effectief en biologisch verantwoord middel tegen slakken: ik ben één en al oor! 😉