Het Poolse Tatra-gebergte, ik raak er maar niet over uitgepraat. We hielden het uiteraard niet op de wandelingen naar Sarnia Skala en Morskie Oko. Eén van de eerste tochten die we ondernamen, onmiddellijk nadat we aankwamen in Zakopane, was een impulsieve queeste naar de bloemenvallei Wielka Polana. Alleen was er eind december geen enkele bloem te zien. Maar wél iets anders!

Van de stad naar de bergen

Na een viertal dagen rond te ratelen met onze trolley door Gdansk en Krakau (nooit meer trolleys!), was het een ware verademing om nog eens de bergen te kunnen intrekken. Nadat we onze blok aan het been hadden afgezet in de hostel, konden we niet snel genoeg naar de voet van de Tatra lopen!

Het was dan al wel een flink stuk in de namiddag, maar Jeroen maakte zich sterk dat we toch nog een fikse wandeltocht konden ondernemen voordat het donker werd. Met de kaart in de hand baanden we ons een weg door de woonwijken naar de ingang van het park en op goed geluk besloten we een wegwijzer richting ‘Wielka Polana’ te volgen.

De prachtige bloemenvallei van Wielka Polana

Op dat moment hadden we niet meer informatie over onze bestemming dan dat het een prachtige vallei met kleurrijke bloemen zou zijn. Wel, dat van die bloemen konden we al vergeten, maar we hoopten wel op prachtige zichten. Tenminste als de grijze lucht zou opklaren!

Enige informatie over afstand en hoogtemeters ontbrak volledig. Maar we voelden ons gesterkt door de vele Poolse wandelaars die we rondom ons zagen. Al was dat ook van korte duur, want waar het pad net wat uitdagender werd, haakten ze massaal af. Jeroen en ik keken even naar elkaar, maar besloten het er toch op te wagen.

Een kapotte knie en ijzige stilte

Het pad slingerde naar boven met oneffen trappen in massieve rotsblokken. Het was zo’n atypische stapritme dat mijn knie er al gauw van blokkeerde. Ik besloot niets tegen Jeroen te zeggen, want dat zou beteken dat we rechtsomkeer zouden maken. Veel liever afzien en de vallei zien!

Het waren nog enkele helse momenten tijdens de steile afdaling, maar na een 7-tal kilometer bereikten we toch de Wielka Polana vallei. Nou, was dit het dan? Op het eerste zicht hadden we er helemaal niks aan. Een bevroren bergweide met een grijs, regenachtig zicht. Jeroen besloot daarop wat dieper de vallei in te trekken.

En daar gebeurde het, geheel onverwacht en helemaal niet zoals je zou verwachten. Het was geen fenomenaal zicht dat opeens van achter de wolken kwam of een unieke ontmoeting met de plaatselijke fauna. Het was gewoon een casual opmerking van Jeroen die de hele vallei in een prachtige ervaring omtoverde. “Shhht, luister. Het is hier zo stil dat je je eigen bloed hoort pompen.”

“Shhht, luister. Het is hier zo stil dat je je eigen bloed hoort pompen.”

En het was waar. Door gewoon stil te zijn en te kijken naar hoe de wolken traag met de toppen van de bomen speelden, rafelden, kleefden en kusten, zonder enige soundtrack, hoorde je het hart van de vallei kloppen. Op een winterse namiddag, met temperaturen ver onder het vriespunt, en geen streepje zon in de buurt, kon de natuur toch nog imponeren. We waren thuis. 🙂

Poolse keuken en vettige warmte

Spijtig dat bevroren vingertoppen, een kapotte knie en het verdwijnende licht roet in het eten gooiden. We moesten maar eens terug naar de bewoonde wereld stappen en opwarmen. Dat duurde langer dan verwacht met de nodige pitstops voor de knie of een foto-opportuniteit langs de weg. Maar uiteindelijk bereikten we de uitgang van het park en stapten we op goed geluk het eerste het beste eettentje binnen. En wat een geluk!

In een op het eerste gezicht groezelig, houten restaurantje werden we verwelkomd door de geuren van de echte Poolse keuken en de bijhorende vettige warmte. Geen Engels hier, maar vooral locals die de nodige vetreserves voor de winter kwamen opslagen. Wij deden lustig mee voor één keertje en rolden de laatste kilometers terug naar onze hostel.

Dag één in Zakopane was meteen geslaagd!