Wist je dat het merendeel van de Japanners hun eigen heilige berg, Mount Fuji, nog nooit hebben beklommen en dat waarschijnlijk ook nooit zullen doen? Iets wat wij als westerse reizigers als een heilige graal zouden beschouwen, wordt alleen maar wat op schouderophalen onthaald door de plaatselijke bevolking. Zie je, de Japanners vinden de berg véél mooier vanop afstand en liegen zich, bewust, voor dat ze nog alle tijd hebben om de top te beklimmen als hun dat uitkomt. Wij besloten ons aan te sluiten bij die wijsheid. 😉

De Mount Fuji, een welles-nietes spelletje

Het leverde anders wel heel wat discussiestof op voorafgaand aan onze rondreis door Japan: de Mount Fuji nu wél of net niét beklimmen? We wikten en wogen, maar uiteindelijk bleek onze drie weken in Japan té krap om er ook nog eens een nachtelijke beklimming aan te koppelen. We wilden namelijk zoveel mogelijk zien van het land van de rijzende zon.

Maar de Mount Fuji helemaal overslagen was ook geen optie. Dus maakten we het compromis om meteen na landing in Tokyo door te reizen naar Fujiyoshida, een stadje aan de voet van de vulkaan met een befaamd, prachtig uitzicht. Dat we daarvoor na onze vlucht van 14h ook nog eens een knikkebollende treinrit van een slordige 3h aan moesten breien, leek ons geen bezwaar.

Fujiyoshida, een typisch Japans stadje

Eens aangekomen in Fujiyoshida, met de nodige verwarring en bijhorende slapstick in de Japanse treinstations, was het gelukkig nog maar een lichte wandeling van zo’n 700m naar ons guesthouse Maisan-chi. Daar werden we vriendelijk ontvangen door Mai en de rustige, authentieke sfeer van het guesthouse. Perfect voor een kort dutje om dan het stadje in te trekken en wat lekkers te zoeken.

De avond viel al en buiten wat naburige tempels en een prachtig naaldbos, zagen we niet veel. Op aanraden van Mai vielen we dan een eethuisje iets verder in de straat binnen. Mochten we geen aanwijzigingen hebben gekregen, dan zouden we nooit hebben durven binnen stappen. Het leek gewoon op elk ander huis in de straat. Maar het eten was subliem en het gezelschap legendarisch! (maar dat is voor een andere blogpost)

Zo stapten we terug buiten met een volle buik en een heleboel local tips om de Mount Fuji goed in beeld te brengen. Na een broodnodige nachtrust zouden we de volgende dag op zoek gaan naar de Chureito Pagoda en Lake Kawaguchi.

Een prachtig koppel: de Chureito Pagoda en Mount Fuji

Wie de 495 (we hebben ze geteld!) treden naar de Chureito Pagoda temt, wordt beloond met een prachtig zicht op Mount Fuji. Dit zicht is zeer gekend onder fotografen voor de mooie combinatie van de pagode en de berg. Het is hier dan ook drummen in de lente tijdens de kersenbloesem en later op het jaar wanneer de herfstkleuren zich tonen. Wij puften naar boven tijdens het hoogtepunt van de zomer en vonden het plekje bijna voor ons alleen.

De Chureito Pagoda is een kwartiertje stappen van het Fujiyoshida treinstation, maar je moet er wel een wirwar van straatjes door. Meer dan eens verloren we zelf de richting uit het oog, ondanks de goede aanwijzingen van de avond voordien. (of hadden we toen als iets te veel sake op?) 😉

Lavendelvelden langs Lake Kawaguchi

Ietsje buiten Fujiyoshida ligt Lake Kawaguchi, een meer dat in de zomer enorm populair is bij watersporters. Wie het echter droog wil houden, kan door de verschillende bloemen- en lavendelvelden wandelen. Dat laatste was ons doel, ook al was het zo’n 35°C en snakten we naar wat verfrissing.

Een kort treinritje en een kleine wandeling later stonden we tussen de lavendel en de wilde hortensia’s. De typische fotobewegingen die Jeroen maakt bij het fotograferen trokken de aandacht van een groepje Chinese studenten, die graag hun groepsfoto wilden laten nemen. Maar Jeroen zou Jeroen niet zijn, als hij niet de puntjes op de fotografische ‘i’ wilde zetten.

Met heel wat vertoon opende hij zijn fotorugzak, haalde er flitsen, reflectieschermen, lenzen en triggers uit. Onze Chinese studenten konden hun pret niet op. Meermaals hoorden we ze ‘This is the best day ever!’ kirren tijdens de uitgebreide fotoshoot die Jeroen er van maakte. De Mount Fuji waren we toen even helemaal uit het oog verloren.

Gelukkig wilden de studenten zich ook niet té veel opdringen en kregen wij terug wat ademruimte om nog wat foto’s van de omgeving te maken. Maar stiekem waren we wel erg in onze nopjes dat we zoveel lof kregen toegewuifd.

Puffen en suffen aan de voet van Mount Fuji

De zomerhitte begon toen zijn tol wel te eisen. We snakten naar drinken en kochten blindelings een frisdrank op basis van graan. Het smaakte afgrijselijk, maar het leste wél onze dorst. Met dit vies goedje zijn we heel de zomervakantie in Japan doorgekomen. 🙂

Terug in onze guesthouse ploften we ons op de tatami en droomden we van het traditionele Japanse ontbijt dat elke ochtend op ons wachtte. Nog één nachtje aan de voet van Mount Fuji en dan weer de trein op, richting de Japanse Alpen. Daar hoopten we toch dat de bergen iets frissere lucht zouden aanbrengen.