Zonsopgangen in de bergen, ik kan er geen genoeg van krijgen. Het bijzondere licht- en schaduwspel op de bergtoppen en het magische strijklicht in de valleien is werkelijk fenomenaal in het Atlasgebergte. Tijdens het ontbijt vergeten we haast te eten en genieten we met volle teugen van dit schouwspel. We hebben beiden niet zo erg goed geslapen door de dunne matrasjes die op de grond lagen, maar vergeten dat op slag bij het ochtendgloren. Dit is dag 3 van onze trektocht door het Marokkaanse Atlasgebergte.

De kok, Lechsim, laadt de spullen op de muilezel loopt alvast wat vooruit, maar komt na een poosje terug omdat hij zijn dierbare wandelstok is vergeten. Met z’n vieren trekken we er dus uiteindelijk op uit. We laten het dorpje Imska in het prachtige ochtendlicht achter ons en starten rustig met een mooie wandeling langs de rode bergen.

Een mijmerende klim en de biologie van muilezels

Tegen de tijd dat we de vallei bereiken, voelen we de zon branden in op onze ruggen. Voor ons ligt een zigzaggend paadje dat stijl omhoog gaat. Het klimmen gaat moeizaam omdat de berg vol losse stenen ligt en je voortdurend dreigt uit te schuiven. We klimmen zo’n 1,5 uur in stilte. We tjokken gestaag verder terwijl mijn gedachten afglijden naar toekomstdromen, mijn tuintje thuis, alle reizen die ik nog wil doen en de biologie van een muilezel. De dagdromen fladderen pas weg als we op de top van de bergpas even halt houden om te bekomen van de klim en te genieten van het uitzicht.

Het komende uur wandelen we verder langs slingerende bergpaadjes. We komen enkele herders tegen die ons tussen het geblaat van de diertjes door vriendelijke begroeten. We houden halt naast een bergpaadje met prachtig zicht op het felblauwe meer tussen de bergen verderop. De uitdrukking ‘Lunch with a view’ krijgt zo een geheel nieuwe dimensie!

Pas anderhalf uur later is onze kok klaar met het snijden van de groentjes die hij met een bijna chirurgische precisie in uiterst kleine stukjes snijdt. Hij geniet duidelijk van onze blije verwondering wanneer we het kunstwerk van groentjes aanschouwen dat hij ons niet zonder trots voorschotelt. We laten ons deze salade en de linzen in tomatensaus welgevallen terwijl er een hele kudde schapen voor ons passeert. Zelfs na 2,5 dag kunnen we nog altijd amper geloven hoe we het getroffen hebben met onze reis door het wondermooie Atlasgebergte.

De kleurenpracht van het Altasgebergte

We wandelen verder op de slingerende paadjes en komen plots in een volledig ander landschap terecht. We zien groene valleien, rotsen met rode, blauwe en zelfs paarse steenlagen en witte, besneeuwde bergtoppen in éénzelfde oogopslag. Jeroen’s fototoestel draait overuren en we raken steeds verder achterop omdat we steeds stilstaan om rond te kijken… blij als kinderen in een snoepwinkel!

We dalen steeds verder af terwijl ik mijn broekzakken vol stop met gekleurde steentjes die ik onderweg opraap.Wanneer we in de vallei staan vraagt onze gids of we het zien zitten om langs de rivier te wandelen. Overbodige vraag, want ik vind het geluid van klotsend, stomend, botsend water het beste wat er is. Ik doe niets liever dan van steen tot steen over de rivier springen. En ik voel niets liever op mijn lijf dan de frisse bergwind die door de rivierbedding in de vallei raast. Zelden hebben we ons zo vrij en onbezorgd gevoeld.

We komen aan bij een gezin dat een prachtige kamer voor ons heeft klaargemaakt om te overnachten. Het zou de mooiste kamer van het hele dorpje zijn! En wij zijn wij om dat tegen te spreken? Elke avond trakteren de bergbewoners ons op een nooit-geziene gastvrijheid.

We genieten van onze zoete muntthee op het terras naast onze kamer en horen in de verte het kabbelen van de rivier. Wanneer de avond valt zien we een schitterende sterrenhemel zoals we die nog nooit in ons lichtvervuilde land hebben gezien. Eigenlijk zien we meer sterren dan hemel… Na veel te lang naar boven staren, kruipen we uiteindelijk in onze slaapzakken… uitkijkend naar de zonsopgang die volgende ochtend.