Ik word wakker met de spijtige gedachte dat het de laatste volledige dag voor ons in het Atlasgebergte is, maar probeer er toch optimaal van te genieten. Ik neem het harde, droge brood met de smeerkaas voor de zesde dag op rij voor lief. Het magische Atlasgebergte en de aanwezigheid van onze ontzettend lieve gids, kok en ezel maken alles goed!

Een slaapdronken beklimming

Nog enigszins slaapdronken trekken we op pad, maar we worden meteen wakker door de schijnbaar eeuwigdurende klim die we aan het maken zijn. Naarmate we hoger en hoger stijgen, zien we amper nog een pad. Het lijkt alsof we langs een willekeurige route naar boven klimmen. Wanneer we onze gids hiernaar vragen, vertelt hij dat hij vond dat we er de vorige dag zo gelukkig uitzagen op de bergpas met de sneeuw en het mooie uitzicht. Daarom had hij besloten dat hij ons wilde meenemen naar de top van de berg Agouni om ons een ander uitzicht te laten zien. Of we dat een goed idee vinden?! Een overbodige vraag…

Een zicht om U tegen te zeggen

Het laatste stuk van de klim bestaat uit grote rotsblokken die we op moeten klauteren. Na 2,5 uur klimmen zijn we flink vermoeid, maar in eender welke toestand zijn we niet te beroerd om op rotsen te klimmen. Bij elke stap die we nemen, zien we het uitzicht spectaculairder worden. Het uiteindelijke zicht op de top is meer dan postkaart-waardig. We zijn deze trip al behoorlijk verwend geweest met de panorama’s, maar nog steeds zijn we even verbaasd en uitgelaten. Dit went nooit!

We zien ook de top van de Toubkal, de berg die we uiteindelijk niet wilden beklimmenn omdat we de ongerepte valleien en het slapen in de kleine, eenvoudige Berberhuisjes verkozen boven de tourist-trap die de Toubkal blijkt te zijn. Onze gids vertrouwt ons toe dat dit zicht minstens even mooi is als het zicht op de Toubkal. We geloven het graag!

Waaghalzen in actie

Na veel oooh’s en aaaah’s besluiten we langs de zuidkant van de berg af te dalen. Na tien minuten wil onze gids omkeren omdat deze afdaling veel te steil is en bovendien erg gevaarlijk is door de losliggende stenen. Voor ons is dit huzarenstukje net een deel van het avontuur en kiezen we er tot grote blijdschap van onze gids voor om toch verder gaan met onze geaccidenteerde afdaling. Het is waanzinnig! We zijn in een opperste staat van concentratie, want elke misstap kan een afschuwelijke valpartij betekenen. Telkens als iemand van ons drieën dreigt weg te schuiven, houden we onze adem in, waarna we gespannen lachen om het afgewende onheil. We verkeren in een voortdurende staat van doodsangst, uitzinnigheid en innig geluk om de onbetaalbare beproeving die we doorstaan. Voor dit soort avontuur leven we!

We rennen het laatste stukje bergafwaarts en worden opgewacht door onze kok en ezel die voor een iets veiligere route opteerden. Hij heeft alvast matjes voor ons klaargelegd onder de bomen waar Jeroen en ik onder het genot van een zoete muntthee het verhaal van de afdaling nog eens aan elkaar vertellen, ook al waren we er zelf bij en staat elk moment permanent in ons geheugen gegrift.

Ultiem chillen in de bergen

We liggen meer dan een uur na te genieten van de heerlijke klim en afdalingen en van alle indrukken die we de voorbije week opdeden. Onze trektocht door het Atlasgebergte overtrof werkelijk al onze verwachtingen.

Voor een laatste keer maakt onze kok een kunstwerkje van de verse, smaakvolle Marokkaanse groenten als lunch en schotelt hij ons dit met gepaste trots voor. We verorberen het met smaak, maar kijken even smakelijk toe hoe de geitjes zich tegoed doen aan de restjes.

Racen voor het laatste straaltje zon

Onze gids vraagt of we met hem mee willen naar een plaats voor een mooie zonsondergang. Dat moet je ons geen twee keer vragen, ook al zijn we sceptisch. We zien dat de zon nog redelijk laag staat in de vroege lente en betwijfelen of we wel het mooie avondlicht zullen krijgen dat onze gids ons beloofde. We ploeteren ons een weg langs een steile helling met losse steentjes. Het is gevaarlijk klimmen en ik merk dat Jeroen en de gids de fysieke beproeving beter verteren dan ikzelf. Ik krijg zelfs een moment spijt dat ik aan deze klim gestart ben, maar nu is er geen weg meer terug. Met mijn tong haast op de grond worstel ik mezelf een weg naar boven. We komen op een gigantisch groot plateau in de rotsen, maar zien meteen dat de zon inderdaad te laag staat voor mooi avondlicht.

Enigszins teleurgesteld wandelen we verder tot Jeroen, die een eindje voorop loopt, in de gaten krijgt dat er zo’n 800 meter verder nog een klein straaltje zon is op de uiterste punt van het plateau. In zijn jonge jaren heeft Jeroen nog potten gebroken op de 800 meter sprint en dat is hij blijkbaar niet verleerd. Met zijn zware rugzak en fototoestel sprint hij over het plateau richting het zonnestraaltje. Onze gids heeft geen bagage en probeert hem tevergeefs bij te houden. Ik doe ook een twijfelachtige poging tot lopen, maar met die zware klim nog in de benen, ben ik amper vooruit te branden. Maar ook ik word helemaal enthousiast van Jeroen die in de 5 minuutjes avondzon de foto’s van zijn leven maakt. Een heel bijzonder moment, vindt ook onze gids.

Feestmaal als afscheid

Vanuit dit plateau is het niet ver meer tot het dorpje waar we voor de laatste maal overnachten. We wachten meer dan twee uur op het avondeten en merken dat onze gids en kok druk in de weer zijn. Hoewel we erg moe zijn blijven we toch geduldig wachten. Onze gids komt verontschuldigend naar ons toe en vraagt of we het erg vinden of we eerst ons voorgerecht zouden willen opeten en dan pas de soep. We stemmen in met dit nogal vreemde verzoek, maar begrijpen nadien dat ze een feestmaal voor ons bereid hadden als hoofdgerecht en ze dit niet willen laten koud worden. Onze gids en kok gaan nog net niet zweven wanneer we hen complimenteren met het spectaculaire hoofdgerecht van frietjes, boontjes kip (een luxe product voor de meesten in Marokko) en gefrituurde aubergines en courgettes. Nadien eten we de vertrouwde soep van linzen en kikkererwten en als dessertje genieten we weer van de sappige, smaakvolle appelsienen. We rollen naar bed, maar houden even halt bij de spectaculaire sterrenhemel.

De avond wordt helemaal mooi als ik een komeet zie vanop het balkon. Het Atlasgebergte met haar prachtige natuur en ontzettend lieve, gastvrije mensen hebben ons volledig betoverd. Daarom zijn we dus zo gek op reizen!