Om meteen met de deur in huis te vallen: Morskie Oko moet met onmiddellijke ingang op je bucket list! Dit was één van de mooiste wandelingen die wij in het Poolse gedeelte van het Tatragebergte maakten. Morskie Oko betekent “Zee Oog” en is het grootste meer van het Tatragebergte. Sinds ik Instagram als reisplanner gebruik, ontdek ik via de hashtag #zakopane de mooiste plekjes in dit Tatragebergte. Het was liefde op het eerste zicht toen ik Morskie Oko zag. Jeroen kon niet anders dan meegaan. Niet geheel tegen zijn zin, want een mooie foto-opportuniteit laat hij niet liggen.

Busrit vanuit Zakopane

Om bij het meer te geraken kan je best een busje vanuit Zakopane nemen. Het busstation ligt vlak aan het treinstation van Zakopane. Daar staan de chauffeurs gewoon op straat hun bestemming te roepen. Ook op de busjes zelf staat ‘Morskie Oko’ geschreven, dus je kan echt niet missen. De busjes houden geen vaste dienstregeling aan, maar vertrekken gewoon telkens als er een busje vol is. In het slechtste geval moet je zo’n 20 minuten in het busje wachten, maar ons kostte het amper 10 minuten. De rit zelf duurt zo’n 40 minuten en kost je 10 zloty (2,3 euro). De route slingert door het Tatragebergte en is op zich al de moeite waard.

Wandeling naar Morksie Oko

Vanaf het eindstation is het nog 8 kilometer wandelen tot bij Morskie Oko. Dat is helemaal geen straf, want  de weg slingert door een prachtig stuk Tatragebergte. Om elke hoek ligt een prachtig uitzicht op je te wachten. Het doet soms zelfs een beetje Canadees aan met al die mooie dennen. Of misschien is het gewoon mijn natuurlijke drang om alles wat mooi is met Canada te vergelijken 😉

Wij deden de wandeling bij zonsopgang en dat leverde een prachtig schouwspel van licht op de bergtoppen op. Het moet minstens -10°C geweest zijn, dus we wandelden aan een tempo alsof de duivel ons op de hielen zat. Dat was de enige manier om enigszins warm te blijven in ijzige Poolse koude! Fotograferen lukte Jeroen amper omdat zijn vingers niet meer konden bewegen door de vrieskou en mijn haar werd grijs door mijn adem die meteen bevroor op mijn haar. Maar echte outdoorfanaten, waartoe we ons graag rekenen, kunnen wel tegen een stootje. Doorstappen was dus onze enige optie.

Op zich is de weg goed begaanbaar. De hellingen zijn niet te steil en de ondergrond is redelijk vlak. Alleen op het einde moesten we over ijs wandelen en dat was wel oppassen geblazen. Normaal gezien is het helemaal niet mogelijk om deze wandeling in de wintermaanden te maken door het dikke pak sneeuw dat er ligt. De extreem warme winter (hallo, opwarming van de aarde!) zorgde ervoor dat de weg nog sneeuwvrij was. Het was dan wel een hele mooie hike, het is en blijft niet normaal dat we op dit pad konden lopen. Ergens dus ook wel een jammere zaak…

Reken zo’n 1,5 à 2 uur voor de wandeling naar het meer, maar weet dat dit op zich ook al de moeite waard is. Het uitzicht dat je na deze tocht krijgt, is werkelijk fenomenaal! In de stilte van de ochtend genoten Jeroen en ik met volle teugen van deze magische plek!

Ijsklimmen naar Czarny Staw pod Rysami

“Czarny Staw pod Rysami” is Pools voor “Het zwarte meer onder de berg Rysy“. In Zakopane hadden ze mij afgeraden om naar het hoger gelegen meer te klimmen. Teveel ijs. Te gevaarlijk.

Jeroen is nogal voorzichtig van aard, maar heeft de grote pech om getrouwd te zijn met een roekeloze waaghals. Ik dus. Een roekeloze waaghals met flinke portie koppigheid en een hele hoop overtuigingskracht dan nog wel. Mijn wil geschiedde en we waagden ons toch aan de klim.

Zoals het een echte lefgozer betaamt, nam ik het voortouw (figuurlijk dan, al zou een klimtouw wel van pas gekomen zijn).  Het was fysiek erg zwaar, maar het spekgladde ijs maakte de klim nog gevaarlijker. Je moest goed opletten bij elke stap, want op sommige plaatsen was het ijs zo glad dat je dreigde weg te schuiven.

Wie spikes heeft om onder onder zijn wandelschoenen te dragen, kan deze best meenemen in de wintermaanden. Wij moesten het zonder stellen en sukkelden ijverig voort. Na een paar bijna-uitschuivers begon ik al wat minder onbevreesd te worden, maar ik zette toch dapper voort. Dit zicht (op de foto links) was de lijdensweg meer dan waard! Geen idee of Jeroen ijverig aan het Photoshoppen is geweest of ik het me maar ingebeeld heb, maar volgens mij was mijn hoofd vuurrood. Ook al was het -10°C!

Eens je Czarny Staw pod Rysami hebt bereikt, krijg je een prachtig zicht op het lager gelegen Morskie Oko. Amper 1% van de bezoekers klimt effectief tot boven en zij missen dit prachtige zicht dus compleet. Een doodzonde als je het mij vraagt. In de zomer voorspel ik trouwens weinig moeilijkheden bij deze klim, want de dikke ijslaag was de grootste boosdoener in ons verhaal.

IJsschuiven en ijslopen op Morskie Oko

Hoe dapper ik ook op de berg klom, ik moest mijn meerdere erkennen bij de afdaling. Zelfs onbevreesde koppigaards hebben hun zwakke momenten en ik kneep hem ongelooflijk bij de afdaling. Ik dacht niet dat ik het zou overleven tot Jeroen suggereerde of we niet gewoon zouden sleeën op ons achterwerk en ons zouden tegenhouden met onze handen en voeten.  Hij was zo sympathiek om dit moment niet te vereeuwigen. Het was ook alles behalve elegant en nogal pijnlijk door al die stenen op het pad. We lachten ons een ongeluk om onze onorthodoxe praktijken, net zoals iedereen die vanaf beneden stond toe te kijken. Memorabele momenten, al durfden de meesten hierdoor niet meer naar boven… ook niet na mijn verhalen over hoe mooi het er was.

Eenmaal terug beneden besloten we om dwars over het bevroren Morskie Oko te wandelen. De wakke plekken in het midden en het onheilspellend gekraak konden ons amper nog angst inboezemen na al onze avonturen.

Tegen de tijd dat we terug bij het beginpunt van Morskie Oko waren, hadden honderden Polen zich verzameld bij het meer voor hun Instagram kiekje. Het was iets warmer geworden na de zonsopgang en dat had blijkbaar een lawine aan toeristen veroorzaakt. Nog nooit zoveel vreemd poserende Polen bij elkaar gezien. Ze gaan over het algemeen niet verder dan het begin van het meer en al helemaal niet tot het hoger gelegen meer. Maar ga dus vooral ontzettend vroeg naar dit meer of het verliest al zijn charme door die bende toeristen. Voor 8 uur moet je zelfs in de winter al op het busje zitten of je zal er spijt van krijgen!

Wij konden ons geluk niet op. Meer dan een uur lang hadden we dit prachtige meer voor ons alleen. We maakten een klim waar we over jaren nog met plezier aan zullen terug denken. We verlegden onze grenzen… fysiek en mentaal. En de natuur… die overtrof zichzelf nog maar eens in al haar pracht en praal. Dit was méér dan de moeite waard. De rest van de dag spendeerden we half grijnzend… en luidop zeggend wat voor een geluksvogels wij wel niet waren! Onwaarschijnlijk mooi!