Eind september, goed weer en een vrij weekend… jullie begrijpen meteen dat de drang om erop uit te trekken ons volledig overheerste. Ditmaal ging Jeroen eerst overstag en liet me weten dat we in blijde verwachting waren van een weekendje aan het Nationaal Park Hoge Kempen, geboekt en al. We hadden al wel vaker gezegd dat we daar eens naartoe moesten, maar ons lijstje van ‘daar-moeten-we-ooit-eens-naartoe’ is zo lang dat het Nationaal Park Hoge Kempen-plan helemaal bedolven raakte. Tot ik op facebook foto’s zag verschijnen van iemand die er onlangs was en me vertelde dat de heide nog tot eind september in bloei zou staan. Enthousiast als ik ben, bracht ik Jeroen meteen op de hoogte van de tijdelijke schoonheid van de heide en hij snapte de hint meteen, zo bleek!

We verbleven in de Drempelhoeve en de gastvrouw verklapte ons dat er twee hele mooie vijvers in de buurt waren. Om toeristen er weg te houden, vertellen de meeste buurtbewoners niets over deze vijvers, dus is het er nog vrij ongerept. Vlak voor we vertrokken stelde Jeroen voor om onze afritsbroeken tot een short om te toveren omdat het nog heerlijk warm was. Vrij snel zou duidelijk worden dat dit toch één van zijn minder geniale voorstellen zou worden…

Gewapend met een fototoestel, een reflector en een veel te zwaar statief (althans toch voor een kluns als mij), gingen we op pad in Maasmechelen. We gingen tijdens ‘golden hour’, dat is het moment van de dag waarop het zonlicht -vlak voor het ondergaan- een soort van gouden schijn geeft, ideaal voor foto’s. Vol goede moed kwamen we aan bij de ‘geheime vijvers’, nu bleek dat we bijlange niet de enigen waren die deze vijvers ontdekten… Het zat er namelijk stampvol… MUGGEN! En die arme blote benen van ons, miserie miserie miserie! De vijvers en het zonlicht waren zo mooi dat teruggaan echt geen optie was. Noodgedwongen verdeelden we onze tijd tussen het fotograferen van de omgeving en het wegjagen van muggen die onze benen non-stop aanvielen. Het goede nieuws is dat we mooie foto’s konden maken zoals deze:

Het slechte nieuws is dat we de strijd tegen de muggen grandioos verloren hebben. Ik had 80 muggenbeten op been 1 en 60 op been 2. Jeroen overtrof me ruimschoots met 122 muggenbeten op been 1 en 86 op been 2. We konden er gelukkig nog mee lachen!

De volgende dag zouden we een wandeling in het Nationaal Park maken via de toegangspoort Connecterra in Maasmechelen. Er zijn een aantal wandelingen van verschillende afstanden aangegeven. Wij kozen er eentje van 11 km omdat we ook van plan waren om geregeld te stoppen om foto’s te maken, wat ook wel wat tijd in beslag neemt. We werden getrakteerd op prachtige panorama’s en vergaten af en toe dat we nog altijd in België waren. Eigenlijk wel maf dat je door je zo te fixeren op buitenlandse reizen af en toe vergeet dat er in eigen land eigenlijk best wel mooie dingen te zien zijn. In het Nationaal Park Hoge Kempen werden we met alle plezier met onze neus op de feiten gedrukt! In de herfst moet het er ook prachtig zijn met al die verkleurde bladeren… Volgens mij zal het niet zo lang duren voor we er weer te vinden zijn!