Het gebeurt niet elke dag dat je wat tijd te spenderen hebt op de afgelegen Faeröer Eilanden. Op onze ferrytocht richting IJsland kregen we zomaar drie dagen cadeau op deze prachtige en mysterieuze eilandengroep. Een uitgelezen kans om het door de kleurrijke papegaaiduikers bevolkte eilandje Mykines te bezoeken.

We kwamen nog maar net van een stevige ferrytocht vanuit Denemarken en we waren meteen weer zo zot om een andere ferry op te kruipen. Gelukkig duurde de boottocht naar Mykines maar een kleine 40 minuten, maar je moet wél op tijd zijn voor het boarden. Vanuit de hoofdstad Torshavn rij je toch makkelijk 45min naar het havendorpje Sorvagur, waar de ferry vertrekt (DKK 200 pp, heen- en terug). En als je net als ons de verkeerde parkeerplek uitkiest, is het nog eens 10 minuten hard rennen om nog tijdig over die loopplank te lopen.

De boottocht naar Mykines is op zich al een belevenis. Wij voeren uit bij lage ochtendmist en zagen het eiland mysterieus dansend voor ons opdoemen. Licht geflapper en kleine plonsjes naast de boot verraadden de aanwezigheid van de papegaaiduikers, die al druk in de weer waren met voedsel zoeken.

Hoe dichter we bij het eiland kwamen, hoe meer het ons opviel hoe ruw de rotsen zijn die uit het woelige water oprijzen. Zo erg zelfs dat we ons afvroegen waar we in hemelsnaam zouden kunnen aanmeren. Iets verderop werd onze nieuwsgierigheid beloond als de ferry zich vakkundig tussen twee rotsuitlopers stuurde en we een blik wierpen op een kleine, maar gelukkig stevige aanlegsteiger.

Samen met nog een veertigtal andere, enthousiaste reizigers en de dagelijkse eilandbevoorrading zetten we voet aan wal en klommen we de trappen op richting het dorpje Mykines. Dit dorpje komt zo uit een prentenboek, met houten huisjes en grasdaken. Toch besloten we het dorpje voorlopig links te laten liggen en meteen aan de wandeling te beginnen. We wilden papegaaiduikers zien! 

Let wel op dat je op voorhand ook de hiking fee van DKK 250 pp hebt betaald en het bewijsje bij de hand hebt. Als je de wandeling start, wordt dit gecontroleerd.

We klauterden nog geen 500 meter ver en we zaten al met onze hoofden middenin tussen de papegaaiduikers! Vandaar viel ons wandeltempo terug op een slakkengangetje. Overal stopten we om de ene na de andere foto te nemen van deze fotogenieke vogels. Daardoor deden we bijna een hele dag over een wandeling van amper 5km.

De wandeling loopt van het dorpje naar de vuurtoren op het puntje van het nabijgelegen eilandje Mykinesholmur en passeert een paar adembenemende zichten. De stap van het ene naar het andere eiland gebeurt via een voetgangersbrug hoog boven het water. Van zodra je de vuurtoren bereikt, keer je terug via dezelfde weg naar het dorp.

Tijdens onze wandeling hing er nog een flink pak mist boven de zee, maar had je toch nog net voldoende zicht om het landschap en, belangrijker, de papegaaiduikers te zien. Het gaf de hele beleving wel een onheilspellend tintje. Paadjes leken plots in het niets opgeslokt te worden, grillige rotsformaties grepen hebberig om zich heen en ergens diep beneden lonkte het schuimbekkende zoute water. En overal waar je keek, papegaaiduikers.

Na een uitgebreide fotoshoot met de gewillige modellen en uitgelaten als kleuters schuilden we onder een overhangende rots om wat beschut tegen de wind onze lunch naar binnen te spelen. De vuurtoren konden we nog niet zien, maar we wisten dat ie vlakbij moest zijn. Dan genoten we maar van de Jan-van-Genten die af en aan kwamen vliegen.

Eens aan de vuurtoren was het wel een beetje een anticlimax. Het mistige weer dat de wandeling tot nu toe zo betoverend maakte, was jammer genoeg een spelbreker om een mooi zicht vanuit dit panoramisch punt te hebben. Ongelukkig waren we allerminst, want we keerden met veel plezier terug om om weer te genieten van de vogels om ons heen!

Met een stevige fotobuit en onuitwisbare herinneringen kwamen we een tweetal uurtjes voor de ferry weer aan in Mykines dorp. We struinden even door het kleine dorpje en vielen als een blok voor de charme en de warme choco in een plaatselijk cafeetje.

Op de terugvaart strekten we onze nekken tot het uiterste om toch nog de allerlaatste glimp van dit mysterieuze eiland op te vangen vooraleer het weer verdween in de dichte mist.

PRAKTISCH

• Haven Sorvagur: https://goo.gl/maps/mTFY1bYeQmGinCiR8 
• Ferry Sorvagur – Mykines & Hiking Fee: http://mykines.fo/#/home