In de zomer van 2017 wachtte ons het grootste avontuur in ons al reeds goed gevulde reisleven. De 250km lange Peaks of the Balkans was zeker niet het zwaarste of zotste plan dat we hebben uitgevoerd, maar onze fysieke paraatheid zag er enkele weken voor vertrek erg miserabel uit. Een scheenbeenvliesontsteking voor Marijke en een plots opgekomen hernia voor mezelf zorgde voor onverwachte moeilijkheden. Toch zetten we alles op alles om de bergen van Montenegro, Albanië en Kosovo te temmen!

Het was alsof we in de omgekeerde wereld terecht gekomen waren. Ik stapte de vlieger op met enkel een dagrugzak van 8,5kg en Marijke checkte een mastodont van 16kg in. Als je weet dat ik 1m90 ben en Marijke een volle 1m60 dan begrijp je meteen dat dit een zeer ongewoon zicht was. Het was ook de enige manier om mijn rug wat te ontzien en gelukkig waren de scheenbenen van Marijke net op tijd terug dik in orde voor de wandelreis.

Anders dan de meeste Peaks of the Balkans wandelaars vlogen we op Podgorica, de hoofdstad van Montenegro, in plaats van Tirana in Albanië. We oordeelden dat de reistijd van thuis tot aan de start van de eerste etappe zo het minst lang zou zijn. Na een overnachting in Podgorica hadden we de volgende ochtend immers een rechtstreekse bus naar Plav, onze start van Peaks of the Balkans!

Uiteindelijk duurde het toch nog tot half vier in de namiddag vooraleer we onze eerste stappen op de route zetten. De bus hobbelde er immers vier uur over om tot in Plav te geraken, daar deden we dan nog wat inkopen, rouwden we even om de gestolen drinkbus van Marijke en sukkelde ik  met het last-minute in orde brengen van de border permits in het kantoor van de grenspolitie. (een blog met praktische tips volgt later nog!)

Een gebroken parcours van Vusanje naar Teth

Het plan was om de eerste etappe van 27km tot in Teth op te delen in twee stukken. Volgens de wegbeschrijving zou er na een 13-tal kilometer in de bergen een bivakplaats met een bron zijn. Daar had ik mijn zinnen op gezet.

Maar het is de eerste dag en dan ben je verwonderd door het prachtige water van ‘The Blue Eye’. Een klein meertje dat zijn helblauwe kleur te danken heeft aan het rijke grondwater. Een uitgebreide fotosessie volgde en het tempo nadien was gezapig, vooral om te genieten maar toch ook omwille van de zware rugzak van Marijke. 😉

Het warme weer hielp ook niet veel, waardoor we na de zoveelste helling die maar bleef duren uitgeput neerploften en ter plaatse naast het pad ons avondmaal verorberden. Daarna bleven we stuntelen, totdat we met onze mond open in één van de mooiste valleien ooit duikelden. De snel dalende zon zorgde voor de feeërieke toets en Marijke bombardeerde de plek meteen tot ons eerste kampeerplekje!

Wolven en honden in de bergen

Dat was echter buiten de wolven gerekend. Bij valavond en net voordat we onze tent wilden uitpakken, galmde het wolvengehuil door de bergen. In de open en uitgestrekte vallei voelden we ons plots heel erg klein en onveilig. Snel stapten we verder in de hoop een meer beschutte plek te vinden. Net helemaal aan het uiteinde van de vallei stapten we pardoes in een erg hachelijke situatie. (Sorry, vanaf hier geen foto’s meer. Het werd té donker en té gevaarlijk.)

Twee meter voor mijn neus stond plots twee grote, grommende Anatolische herdershonden. Reusachtige beesten die me zeer geconcentreerd in de gaten hielden en het dan op een agressief blaffen zetten. Marijke was een 50-tal meter achter mij en verstijfde van de angst. Met mijn lange armen probeerde ik de honden op een afstand te houden in de hoop dat ze niet tussen Marijke en mij zouden inkomen. Een heroïsche pose die volledig verloren ging in de plotse angst.

Gelukkig kwam er vrij snel een herder aangelopen die in een onverstaanbaar gevloek de honden van ons wegjaagde. Even onverstaanbaar nodigde hij ons uit om onze tent bij zijn hutje op te zetten. Maar ik zag Marijke, wit van de schrik, heftig ‘nee’ knikken. Dus haalde ik mijn beste gebarentaal boven om de herder te vragen hoever de bivakplaats met de bron nog was. (vraag me niet om het te herhalen! 😉 ) Gelukkig rekenen de Albanezen en wij op dezelfde manier, waardoor ik snel door had dat we nog 20 minuten te stappen hadden. Ik keek bezorgd achterom en zag dat de zon zich al ver achter de bergtoppen verstopt had. Uit voorzorg haalde ik al maar mijn hoofdlamp boven. This could be a bumpy ride.

De voorspelde 20 minuten bleken uiteindelijk stevig naar boven te gaan en voor we het wisten stonden we daar midden op een bergflank onder een fonkelende sterrenhemel. Maar van genieten was geen sprake, want we hoorden net boven ons terug het luid geblaf van herdershonden.

Zonder te weten waar we naartoe gingen, stapten we bevreesd op het geluid af. Ondertussen luid roepend op de honden, een steen in de hand voor het geval dat en de bibber in onze knieën. Maar net zoals de eerste keer werd ons geroep overstemd door onverstaanbaar Albanees gevloek. Gered! 🙂

Albanese ijsbrekers

Met heel wat gebaren, vriendelijk naar ons, sterk afwijzend naar de honden, leidden de verbaasde herders ons naar een vlak stukje grond vlakbij hun barak. We moesten snel de tent opstellen, want we konden verstaan dat we binnen uitgenodigd werden om het ijs verder te breken.

Wel dat ijsbreken bestond vooral uit sloten zelfgestookte raki (zo’n 40° alcohol) en vers gemaakte schapenkaas. Van het eerste gingen onze oren fluiten en van het tweede onze lippen tuiten. Het maakte de avond echter wel erg gezellig. We haalden kaarten boven en somden plaatsnamen op en lachten smakelijk bij hun reacties op onze uitspraak. Op de naam Teth kwam de meeste reactie. Twee van de herders zouden de volgende dag ook naar Teth afzakken en ze wilden ons op sleeptouw nemen. Dan zouden we al wel om 8h ‘s morgens paraat moeten staan. Dat was dan meteen het signaal om onze raki achterover te kappen en, deze keer, onbevreesd langs de honden te wandelen.

De nacht was echter onrustig met veel geblaf, gegrom en galmende echo’s. Ach ja, een fonkelende sterrenhemel kan maar zoveel doen.