Je kan reizen nog zo goed plannen, er is altijd wel iets dat misloopt. Meestal zijn dat kleine dingetjes die je makkelijk weet op te lossen. Maar soms zit het echt eens tegen. Zoals bijvoorbeeld een onverwachte tyfoon in Japan. Gelukkig zagen we de fikse bui al enkele dagen op voorhand hangen. De weerberichten in Kyoto deden ons het ergste vermoeden voor de pelgrimstocht van 88 Tempels op Shikoku. We keken er zó naar uit, maar onbeschermd en zonder vastgelegde slaapplaatsen was het een gok op z’n best en een serieus risico op z’n ergst. Dan maar de plannen omgooien zeker?

We hadden drie dagen op te vullen en schuimden de Japanse weerberichten af op zoek naar dat ene plekje zon. Met Airbnb zouden we wel aan een slaapplaats geraken en onze Japan Railpass kon ons naar eender waar brengen. Dat het uiteindelijk het slaperige stadje Hitachi, net boven Tokyo, zou worden, was dan ook een compleet toeval!

Hitachi à la carte

We vonden onderdak bij een gepensioneerd gezin in de buitenwijken van Hitachi. Gouki kwam ons volgens Japanse traditie stipt op tijd ophalen aan het station en was meteen enthousiast om ons “zijn” Hitachi te laten zien. Aangezien hij zeer weinig gasten aanvaardt, overlaadden we hem met ‘arigatou’s’ en ‘arigatou gozaimasu’s’. 🙂

Eerste stop was de plaatselijke vismarkt. Helemaal niet zo groot als in Tokyo, maar toch een hub-hub van drukte en hard schreeuwende visboeren. We zagen glibberige tentakels wriemelen en koude visogen staren in een geur van zeezout en pekel.

Voor we het wisten grabbelde Gouki enkele verse oesters uit een ton en strooide hij lustig in het rond met een zoutvaatje. We zouden daar ter plekke onze eerste oester moeten verorberen. Jeroen verstopte zich snel achter zijn fototoestel, hij is als de dood voor zeevruchten, en gooide mij zomaar voor de (zee)leeuwen.

Uiteraard kon ik onze gastheer niets weigeren en schrokte ik de vuistgrote oester in één keer naar binnen. Een verse citroen opeten is er niets mee vergeleken! En als die daarna dan ook nog daadwerkelijk kwam, draaide mijn maag helemaal kierewiet! Hitachi – Marijke: 1 – 0.

Onverwachte rust in Hitachi

Als er één goed ding voortkwam uit ons noodplan, was dat de onverwachte rust die we vonden in Hitachi. We hadden net het krioelende Kyoto achter de rug en konden wel even een adempauze gebruiken.

Na de laatste drukte op de vismarkt reed Gouki ons naar een plaatselijke tempel (wat anders in Japan?!) en schrokken we van de rust die er heerste. Heerlijk traag sloften we door de overgroeide laan en namen we de tijd om wat te bezinnen en een ijskoude frisdrank binnen te slokken. Boven ons tjirpten de cicaden, het warme stof stil en onaangeroerd.

Heel lang konden we echter niet blijven stilzitten. Jeroen was op slag verliefd geworden op de mooie laan en wilde perse foto’s nemen. Terwijl Gouki even boodschappen ging doen, profiteerden wij van de eenzaamheid om een te gekke fotosessie te doen. 🙂

We keuvelden de hele avond nog aan de eettafel van Gouki en zijn vrouw over een bord stomende curry, gevolgd door ijsjes. Het was misschien geen avontuur, maar we voelden ons warempel een beetje thuis.

Hitachi Seaside Park

De volgende dag stond volledig in het teken van het Hitachi Seaside Park dat we tijdens de rondrit met Gouki hadden gespot. Die stond erop dat we de volle 4km níét zouden wandelen, maar per boemeltrein zouden afleggen. Ik moet zeggen, het was een aparte ervaring om een lokaal treintje met maar één wagon te nemen dat letterlijk langer duurde dan dat we zouden hebben gewandeld. 😉

Afstappen deden we aan het plaatselijke toeristische strand met op de achtergrond een prominente fabriek. Japanners hebben er duidelijk geen problemen mee om met de industrie in hun achtertuin te leven en te ontspannen. En aangezien wij ons ook op ons gemak voelden, deden we lustig mee. Met een verrukkelijk noedelpotje in de buik trotseerden we zelf de golven van de Stille Oceaan vooraleer verder te wandelen naar het Seaside Park.

Het Hitachi Seaside Park staat bekend om zijn prachtige bloemenvelden die tot in de puntjes verzorgd zijn. Denk aan de bloemenparken in Nederland, maar dan met een Oosters sausje. Enige probleem? Zo midden in de zomer zijn daar amper bloemen te zien.

We lieten het echter niet aan ons hart komen en wandelden flink door het park op zoek naar toch wat mooie plekjes. Die vonden we gelukkig ook wel. Iedereen was flink in de weer om het park piekfijn in orde te maken voor het hoogseizoen. Werkers in de velden en overal bezemwagens. Al zijn die laatste waarschijnlijk dagelijkse kost. 😉

Die week zou er ook een festival plaatsvinden en rond het inkomgebied werden naarstig tentjes opgesteld. Dat was volgens de Japanners een potentieel zeer gevaarlijke situatie en gasten moesten dan onder strikte begeleiding de 100m langs de wel 2m hoge tentjes in opbouw geleid worden. Jeroen en ik konden onze lach absoluut niet inhouden tot zichtbare verontwaardiging van onze arme “gids”.

Vaarwel Hitachi, het avontuur wacht weer

De derde dag voelden we het weer heel erg kriebelen. Het grote avontuur lonkte terug. We waren bijgeslapen en volledig uitgerust. Geen enkele tyfoon kon ons nog tegenhouden om de trip naar Miyajima te maken. Eén van de vooraf aangestipte hoogtepunten van onze Japanreis.

Gouki was de vriendelijkheid zelve om ons terug aan het station af te zetten en we vatten onze 1000km lange treinrit aan richting het heilige eiland. Hitachi was een onverwachte omweg in onze reis, maar we zijn blij ook de slaperige kant van Japan gezien te hebben. Het heeft ons zelfs goed gedaan, al waren die drie dagen meer dan genoeg. 🙂

Hebben jullie zelf ook al eens onverwacht en ter plekke je reisplannen moeten omgooien? Laat je verhalen zeker horen in de comments!