Drie weken rondtrekken door de Canadese Rocky Mountains en afsluiten met een zware tocht van 22km over de Sentinel Pass?! Thuis leek het ons een goed plan, maar op het eigenlijke moment hadden we er een iets minder goed oog op. We waren immers flink uitgeput door fysieke vermoeidheid in combinatie met slaaptekort door ’s nachts jeukende muggenbeten en onzachte tentmatjes. Toch waren we van mening dat we onze trektocht in schoonheid moesten afsluiten… Een laatste beproeving voor onze stappersbenen dan maar!

Het enige probleem?! De Sentinel Pass maakt geen lus, maar is een wandeling van punt A naar B. Van Moraine Lake tot vlak aan Lake Louise in dit geval. Er zat dus niets anders op dan onze auto al aan Lake Louise te zetten en te liften naar Moraine Lake.

Dat klonk heel stoer en haalbaar, maar het duurde uiteindelijk toch een tijdje alvorens we meegenomen werden door twee vrouwen. Toen we éénmaal in die auto zaten waren we heel erg opgelucht dat onze laatste hike over de Sentinel Pass toch door kon gaan!

En eerlijk?! Het is één van de mooiste, leukste én spannende tochten geworden! Eerst begonnen we te klimmen via goed begaanbare wegen. We gingen er van uit dat het niet veel moeilijker zou worden dan dat… ahum ahum 🙂 Aangekomen op een prachtig plateau met een adembenemend zicht op de ‘10 peaks’ konden we ons geluk niet op… tot we ons omdraaiden en zagen wat ons nog te wachten stond! Zelfs ik –een dappere avonturier in hart en nieren- moest toch wel even slikken bij de aanblik van een zeer steile, besneeuwde bergpas die we over moesten. Het padje zigzagde fel heen en weer zodat het niet al te steil zou worden. Sentinel Pass was dus de naam van deze beruchte bergpas die we niet snel zullen vergeten.

Daar gingen we dus… Ik liep voorop en deed alsof ik erg zelfverzekerd was, maar voortdurend spookten er horrorscenario’s door mijn hoofd. We moesten namelijk eerst over een besneeuwd padje dat dwars langs een berg liep. Eén voet verkeerd zetten en uitschuiven, zou er hoogstwaarschijnlijk voor zorgen dat dit mijn laatste trektocht ooit zou worden. Voetje voor voetje schreed ik voort tot ik tot mijn grote blijdschap ongedeerd de overkant bereikte.

Mijn reisgenoten brachten het er even goed vanaf en toen begon het zigzagpaadje. Een echte kuitenbijter. Terwijl ik veel te traag omhoog sukkelde, droomde ik van een gezellige, romantische picknick op de top van de Sentinel Pass. Eenmaal daar aangekomen, was het zo hard aan het waaien en was het zo koud, dat gezellig picknicken niet echt aan de orde was… ik had beter moeten weten natuurlijk 😉

Mijn eetlust was trouwens meteen over bij het zien van de steile afdaling die ons nog te wachten stond langs de andere kant van de Sentinel Pass. Het probleem was overigens niet alleen dat het héél steil was, maar ook dat de hele helling vol stenen lag, waardoor het risico op uitschuiven erg groot was. Met slechts 2 uitschuivers die nog net geen steenlawine veroorzaakten, kwam ik beneden aan. Het was moeilijk, een tikkeltje gevaarlijk, maar vooral ongelooflijk fijn om te doen!!

Nadien volgde nog een flinke tocht langs een iets minder geaccidenteerd parcours. Toch zaten er enkele hele mooie stukken tussen. Het blauwe gletsjermeer ‘Lake Annette’ was bijvoorbeeld nog een pareltje langs onze tocht.

22 km later én een heleboel avonturen rijker, eindigde onze laatste hike van onze trektocht doorheen de Rocky Mountains en gunden we onze benen de welverdiende rust!