Bij onze aankomst in West-Canada had ik er nog geen flauw benul van dat ik nog geen 24 uur later naast Jeroen zou wakker worden in Strathcona National Park… in een drijvende tent tijdens een storm. Mijn schoenen zouden 5 dagen lang kletsnat zijn. Ik zou boven een afgrond bengelen met slechts enkele takken als houvast. Ik zou in noodweer over een smalle, spekgladde balk lopen boven een woeste rivier. Ik zou op rotsen klimmen waarbij elke misstap mijn laatste kon zijn. Tranen van angst rolden meer dan eens over mijn wangen. Ik heb mijn leven geriskeerd, maar tegelijkertijd ben ik nooit zo gelukkig geweest. Ik heb nooit eerder zo duidelijk gevoeld dat ik leefde. Wie zich afvraagt waar mijn ontembare drang naar avontuur en hiking is ontstaan: op de Della Falls Trail.

Vancouver Island en de boottocht naar Strathcona NP

Uren voorbereidend speurwerk op internet leerde ons dat we alleen via een man genaamd ‘Ben Potter‘ naar de start van de trail konden geraken. Strathcona National Park, waar de Della Falls Trail start, is namelijk enkel per boot te bereiken. Vanuit Vancouver nemen eerst we de ferry naar Vancouver Island. Op het moment dat we voet aan wal zetten op het prachtige Vancouver Island, is er geen wolkje aan de lucht.

We rijden door tot aan het Great Central Lake. Vol spanning stap ik op het bootje dat ons naar Strathcona National Park zou brengen. Het is meer dan een uur varen en in die tijd steken dreigende wolken de kop op. Ben Potter begint te twijfelen of het wel verantwoord is om te starten. Maar wij, vijf jonge avonturiers, willen koste wat kost de prachtige Della Falls bereiken. We krijgen nog enkele extra zeilen van hem voor bij noodweer en de boodschap dat hij ons over drie dagen op exact dezelfde plaats komt ophalen. Of alarm zou slaan als we er niet waren. Als we Ben Potter zien wegvaren, verdwijnt het enig menselijke contact voor de komende drie dagen uit het zicht. Er is niemand op de trail en we hebben geen bereik.

De hike naar Della Falls

Het eerste uur regent het nauwelijks. Vol goede moed beginnen we aan de Della Falls Trail. Het eerste stuk is erg afwisselend. We lopen door een wildernis van planten, klimmen via omgevallen bomen over rivieren en springen van steen tot steen over beekjes. Soms moeten we onze schoenen uittrekken om het water over te kunnen steken. We zijn uitgelaten en erg vrolijk met nog drie weken in Canada in het vooruitzicht.

Na onze lunch slaagt het weer volledig om. Voor we het weten zitten we in een afschuwelijke regenbui. Er is geen enkele schuilplaats of kampeerplaats in de buurt. We doen het enige wat we op dat moment kunnen doen doen: doorgaan.

Met onze loodzware rugzakken is het moeilijk om op de spekgladde stenen te springen. Het waterpeil bijft maar stijgen en de rivieren en beekjes worden woester en woester. Het duurt niet lang voor ik uit vermoeidheid mijn eerste misstap maak en ik mijn schoenen voel vollopen met ijskoud water.

Karretjes en spekgladde bruggetjes

De weergoden tonen even genade op het moment dat we het fameuze trekkarretje bereiken. In een ijzeren bakje moet je jezelf de kloof met 20m dieper een kolkende rivier over trekken. Het bakje is stabieler dan gedacht en we vinden het eigenlijk wel leuk om boven de rivier te hangen met bijhorend uitzicht. Dit vormt een leuke afwisseling voor al het wandelwerk dat we al gedaan hebben.

Vrij snel begint het heviger dan ooit te regen. De tocht is niet alleen fysiek uitputtend in deze omstandigheden, maar ook mentaal ontzettend zwaar. Op een gegeven moment komen we bij een smalle metalen balk waarvan de railing zo ver is omgebogen dat we ze niet meer kunnen vasthouden tijdens het lopen. Het metaal is spekglad. De rivier buldert er zo’n 3m lager luidruchtig onderdoor dat we elkaar amper kunnen verstaan. Het hoeft eigenlijk niet meer luidop gezegd te worden dat wie erin valt het met geen mogelijkheid zal kunnen navertellen. Ik durf niet naar beneden te kijken tijdens het lopen en hou mijn adem in. Ik heb het geluk dat ik een bovengemiddeld goed evenwichtsgevoel heb. Mijn reisgenoten hebben het veel moeilijker. Ik heb Jeroen nog nooit zo bang gezien. Het duurt erg lang voor iedereen de oversteek durft te wagen. We wandelen door.

Rotsen, afgronden en … de Della Falls!!

Het parcours wordt zwaarder en zwaarder. De regen zorgt voor spekgladde rotsen. Tijdens het klimmen langs een ondergelopen stuk bergrivier dreig ik even in de woeste rivier achter me te vallen. Ik ben namelijk te klein om naar alle rotsen te reiken en heb minder houvast dan mijn grotere medemens. Ik mag dan wel een goed evenwichtsgevoel hebben, maar op gladde rotsen voel ik me een pak minder zelfzeker in vergelijking met mijn reisgenoten.

Op een gegeven moment lopen we langs een afgrond en verlies ik mijn evenwicht. Ik slaag er nog net in om een hoopje wortels vast te grijpen en hang -inclusief zware rugzak- aan de rand van de afgrond te bungelen. Jeroen en zijn broer zijn er gelukkig snel bij en hijsen me omhoog. Onheil afgewend.

Je bent voortdurend bang en moet je eigen angsten constant overwinnen. Hoewel ik op die momenten zelf het liefst rechtsomkeer maak en verlang naar het thuisfront, vind ik telkens in mezelf de kracht om door te gaan. Stapje voor stapje. Hindernis na hindernis. Zelfs tijdens die hike naar Della Falls besef ik hoe bijzonder dit is, ook al zijn de omstandigheden ronduit gevaarlijk. Ik weet dat ik spectaculaire kampvuurverhalen aan het maken was. Ik ben trots op mezelf en op mijn reisgenoten die zichzelf ook meermaals moeten overwinnen.

We klimmen boven de sneeuwgrens en belanden in winterse taferelen. Ik ben de eerste die het ziet. Ik ben de eerste die een paar momenten sprakeloos stilstaat en het nadien uitroept van geluk. DE DELLA FALLS!! Ik zie in de verte een schim van twee reusachtige watervallen gehuld in de mist. We kunnen ons geluk niet op!

Modderstromen, irrigatiekanalen en doodsangst

Niet veel later vinden we een kampeerplaats. De zeilen van Ben Potter blijken onze redding te zijn, want in die regen blijven onze tenten met geen mogelijkheid droog. We proberen urenlang om vuur te maken, maar het vlammetje dooft telkens door het natte hout en het vochtige weer. Ik kruip in mijn slaapzak en val meteen in een droomloze slaap. Om 4 uur worden Jeroen en ik wakker omdat onze tent volledig aan het drijven is. Jeroen staat op om met zijn bijl (!) irrigatiekanalen te graven om het water weg te leiden. Je moet wat als je tent aan het drijven is!

Om zes uur besluiten we dat het geen zin meer heeft om te blijven en we pakken onze spullen. We trekken onze kletsnatte wandelschoenen weer aan en dalen af langs dezelfde weg. Langs dezelfde obstakels. Bij de eerste paar stappen val ik al bijna en Jeroen spreekt de onheilspellende woorden: “Voorzichtig, want ik wil niet dat hier iemand dood gaat. En al zeker Marijke niet“. De spanning is om te snijden. Bij de rotsen naast het water gaan het weer bijna mis en ik raak volledig in paniek. Gelukkig staat Jeroen’s broer er om te voorkomen dat ik alsnog in het water donder. Ook de spekgladde brug zorgt weer voor angstige momenten. Als bij wonder bereikt iedereen veilig de overkant. We beseffen dat het ergste stuk nu achter de rug is.

Na regen…

Hoe meer we dalen, hoe droger het wordt. Boven op de berg zat een regenwolk die onophoudelijk voor noodweer zorgde, maar nu we die gepasseerd zijn, kunnen we weer wat ontspannen. Het hike-werk verloopt wat makkelijker. We doen de moeite niet meer om onze schoenen uit te trekken om rivieren over te steken en kunnen hier al smakelijk om lachen. Stilaan beginnen we te beseffen wat we allemaal meegemaakt hebben, welke angsten we doorstaan hebben, door welke hel we gehiked zijn. Maar we beseffen evenzeer hoe dit avontuur ons nooit meer zou loslaten. Hoe uniek onze ervaring was. Iedereen die we dit verhaal zouden vertellen, zou zich amper kunnen voorstellen hoe onze hike écht was.

Het kampvuur beneden aan de berg is de ideale plek om wat te bekomen. Hoewel we er zelf bij waren, moesten de verhalen opnieuw verteld worden aan elkaar. En we zouden ze blijven vertellen. Tegen Ben Potter, die dacht dat hij ons niet meer levend zou terugzien. Tegen Jeroen’s mama die het onheil dat haar zonen trof amper kon aanhoren. Tegen andere reizigers waarvan we hopen dat ze deze tocht ooit zelf aanvatten. En vooral ook tegen onszelf. Om ons eraan te herinneren hoe we hindernissen, hoe onoverkomelijk ze ook mogen lijken, echt kunnen overwinnen als we maar blijven doorzetten.

Disclaimer: wij deden de Della Falls Trail op een heel slecht moment. Er waren in de zomer van 2013 heel wat overstromingen in Canada door het overvloedige smeltwater in combinatie met aanhoudende regen. Daardoor was op de trail de Drinkwater Creek, het riviertje dat je volgt, in een kolkende stroom veranderd die geregeld buiten zijn oevers trad. Bij normaal, zomers weer is deze trail goed te doen en moet je absoluut geen schrik hebben!