Als je me 1,5 geleden had verteld dat ik deze blog nu zou schrijven, dan had ik je gerust voor gek verklaard. Jeroen en ik een eigen huisje kopen?! Dream on! En na een spreekwoordelijke keer knipperen met onze ogen, zijn Jeroen en ik de trotse eigenaars van een huisje. We waren er zo van onder de indruk dat we meteen na de ondertekening een verlichtingspaal ramden met onze auto. Dat is natuurlijk ook een manier om te vieren… zij het financieel gezien iets minder interessant. 

Hypotheek = einde van je vrijheid

Toen ik Jeroen pas leerde kennen, vertelde hij me nooit een huis te willen kopen. Hij wilde op elk moment in staat zijn om zijn huurappartement op te zeggen, zijn spullen te pakken en voor maanden, zo niet jaren, te gaan reizen. Ik kon het niet meer eens zijn met hem.

Heb ik jullie eigenlijk ooit al verteld dat ik als kind de droom had om zigeunerin te worden? Ik ben opgegroeid ten tijden van de Disneyfilm “de Klokkenluider van de Notre Dame” en de zigeunerin Esmeralda (die ik toen steevast Miss Meralda noemde) maakte heel veel indruk op me. Zo’n nomadisch en ongebonden leven leek me erg aantrekkelijk. Een huis kopen leek me dan ook een ontoelaatbare beknotting van mijn waardevolle vrijheid.

But then… shit got serious

Waarom zijn we dan in godsnaam overstag gegaan voor een verantwoordelijk en volwassen ding als een huis kopen? Ten eerste zijn de huurprijzen in Leuven hallucinant hoog. Het is nu eenmaal niet erg verstandig om zoveel geld aan huur te betalen, terwijl je ook echt iets kan afbetalen met dat geld. Ten tweede zou Jeroen op termijn graag een fotostudio hebben en daar is ons klein huurappartementje niet geschikt voor.

Ten derde misten we allebei een eigen tuintje. Zoals jullie hier konden lezen, kreeg ik vorig jaar een moestuintje in een naburige woonwijk voor mijn verjaardag van Jeroen. Een super leuk en lief cadeau, maar we kunnen nu eenmaal niet in deze tuin een boekje lezen of een BBQ houden. Zonder balkon of wat dan ook, zitten we hier erg opgesloten in ons appartementje. De zigeunerin in mij was not amused!

Ecologisch wonen?

Ik ben ongelooflijk geïnspireerd door eenvoudig leven en de Tiny House Movement, maar juridisch gezien is zoiets niet evident in België. Of je zou van parking tot parking moeten rijden en blijven tot je verjaagd wordt. Hoewel zigeunerin worden mijn kinderdroom was, bleek opgroeien toch een reality check te zijn. Het leven van zigeuners is toch niet zo romantisch als ik me indertijd voorstelde.

Hoewel zo’n mobiel mini-huisje niet erg haalbaar is op dit moment, is het ecologische aspect van de Tiny House Movement wel iets dat we willen behouden. Ik daag jullie uit om een ecologisch verantwoord én betaalbaar huisje in het Leuvense te vinden. Dat is een ware kamikazemissie en dus gaven we dit idee snel op.

Een dorpje dat niemand kent.

Jeroen hunkert al lang naar weer wat landelijker (lees: in een boerengat) te wonen, waarschijnlijk zijn boeren-Kempische genen die opspelen. Ik was nog niet helemaal overtuigd, toen we naar Assent (Bekkevoort) reden om te kijken naar een huisje dat heel milieuvriendelijk is. Wie gaat er nu in godsnaam wonen in een dorp waarvan niemand ooit gehoord heeft?!

Ik was sceptisch tot ik de gouden velden in de avondzon en… DE VELE APPELBOOMGAARDEN zag! Een dorp bomvol fruittelers is echt iets voor mij. Dan moet ik maar een paar 100 meter lopen wanneer ik op reis ga en mijn bagage vol appels wil stoppen (lees de details van deze absurde, maar trouw nageleefde traditie van me hier maar). Blijkbaar maken ze er ook wijn met streekproducten. Vermoedelijk dan een soort appelwijn (bestaat dit?), want wijngaarden zag ik niet. Dus eigenlijk verhuis ik van een bierstad naar een wijnstad (nou ja ‘wijndorpje’). Ik ga erop vooruit!

Oh ja…: over 6 maanden mogen we erin, Jeroen en ik hebben 2 linkerhanden en we moeten nog veel zelf doen én we gaan deze zomer naar Japan. We proberen er rustig onder te blijven, maar ik slaap toch iets minder onbezorgd dan gewoonlijk 🙂