Eén van de mooiste dagtochten die je in de Franse Vogezen kan maken, is een 18-kilometer lange tocht langs vier meren (rondonnée des quatre lacs). Heel deze wandeling is gesitueerd in het natuurreservaat Le Tanet-Gazon du Faing. Het is een pittige tocht waarbij je flink wat hoogtemeters maakt, maar de panoramische zichten over de meren en de leuke paadjes maken het de moeite meer dan waard. Voorzie warme kledij, want op de hoger gelegen plateaus kan het enorm waaien en ligt de temperatuur een pak lager. Wij deden deze tocht begin december. Dan is het al aardig fris, maar zijn de herfstkleuren ook op hun mooist.

Lac Vert

Om acht uur ‘s morgens starten we goed ingeduffeld aan wat we nadien tot de mooiste wandeling van de Vogezen zullen bestempelen. Bovenaan het Lac Vert laten we onze auto achter en we dalen flink af tot het fotogenieke Lac Vert dat zijn typische groene kleur te danken heeft aan drijvende korstmossen.

We riskeren het om onze handschoenen even uit te trekken om wat foto’s te maken en duiken nadien een slingerend bospaadje in. We zijn bijna dankbaar om de vele hoogtemeters die we vervolgens moeten overbruggen, omdat we zo stilaan wat opwarmen.

Lac des Forlets (lac des truits)

Na een uurtje stevig wandelen komen we bij het Lac des Forlets. Links van ons zien we een indrukwekkende rotswand en voor ons een steile bergpas. Jeroen bestudeert de kaart even een komt niet alleen tot de conclusie dat we die bergpas over moeten, maar ook dat we de laatste twee kilometers van de dagtocht over het plateau boven die indrukwekkende rotswand zullen moeten lopen.

We slikken even en vatten de tocht over de bergpas aan. Zoals de meeste beklimmingen, blijkt die onderweg bijlange niet zo steil als het van beneden lijkt. We stoppen geregeld om achterom te kijken en volop te genieten van het prachtige zicht op het Lac des Forlets. Ondertussen begint het weer stilaan om te slaan en komen we bovenop de berg in een apocalyptisch landschap met een gure wind. We moeten bijna roepen om elkaar te kunnen horen, maar allebei zijn we even enthousiast over de avontuurlijke proporties die onze tocht begint te krijgen. We lopen eventjes op de bergkam om dan weer af te dalen richting het volgende meer.

Lac Noir

Vanop de bergkam krijgen we een mooi zicht op het lagergelegen Lac Noir. Veel tijd om van het  uitzicht te genieten hebben we niet, want de rotsen waarop we moeten klauteren om af te dalen vergen flink wat concentratie. Ondertussen wordt het duidelijk, de wind zal niet meer gaan liggen en het is vooral kwestie van in beweging te blijven om niet compleet te bevriezen. Ondertussen begint de mist de bergtoppen stilaan in te pakken.

We beseffen meteen dat het ijdele hoop was dat de wind beneden aan het Lac Noir zou gaan liggen en duiken daarom snel de Auberge du Lac Noir in om op te warmen met een warme chocomelk en tegelijkertijd te genieten van het wondermooie zicht op het meer. Dit zou een ideale lunchplek kunnen zijn, maar je moet er zeker aan denken om vooraf te reserveren. We besluiten onze rammelende magen daarom nog even te negeren tot na de beklimming richting het volgende meer.

Op de volgende bergkam vinden we een beschut plekje om ons stokbrood met Franse kaas te verorberen. We wandelen naar wat een prachtig uitzichtpunt zou moeten zijn, maar we kunnen nog geen meter ver kijken door de dichte mist op de bergtop.

Lac Blanc

Over de flank wandelen we verder naar Rocher Hans, een volgend uitzichtpunt over het vierde meer. Deze rots steekt iets voor de bergwand uit en vangt hierdoor zoveel wind waardoor we bijna van onze sokken geblazen worden. Gelukkig is er een railing gemaakt waaraan we ons kunnen vastklampen en al zittend dalen we verder af richting het Lac Blanc. We kunnen niets meer zeggen door de hevige wind en pas wanneer we verder langs de rotsen afgedaald zijn, kunnen we even stoppen om te bekomen van de helse afdaling. Opnieuw zijn we vooral in onze nopjes met het epische karakter dat onze tocht krijgt door de gure wind en de rollende mist.

We genieten eventjes van het mooie Lac Blanc, maar vatten meteen de klim weer aan richting het hoger gelegen plateau dat we boven de rotswand aan het Lac des Forlets zagen. Eerst wandelen we bijna rond het meer om dan een stijgend bergpaadje te nemen. We kunnen het plateau amper zien door de dichte mist en eenmaal bovenaan bevinden we ons weer in apocalyptische omstandigheden. Veel foto’s kunnen we op dat moment niet meer maken, want de vochtige mist en Jeroen’s camera zijn geen al te gelukkig huwelijk.

Bovendien hebben we het zo koud dat er niets anders op zit dan de pas erin te houden, maar dat houdt ons niet tegen om met volle teugen te genieten van de geweldige wandelervaring op dat hoger gelegen plateau. Het prachtige zicht op het Lac des Forlet krijgen we niet door de dichte mist, maar ook dat laten we niet aan ons hart komen.

We merken dat we de laatste twee kilometers bijna uitgelaten zijn over onze prachtige en epische tocht langs de vier meren. Het winterse karakter heeft wat peper en zout aan deze wandeling toegevoegd, maar we raden jullie (en onszelf) om terug te komen met ietsje meer zon en kleur. 🙂