Het was een week met vallen en opstaan, balen en genieten. Net zoals het weer een beetje. 🙂 De voorbereidingen voor onze trektocht door Noorwegen zitten (of zaten?) op schema en we maakten ons nog maar eens nuttig in onze bijna onoverzichtelijke tuin. Duizenden netels en distels vinden het blijkbaar een prima thuis. Maar de overvolle agenda vol sport, werken en andere activiteiten eiste ook een beetje zijn tol. Hopelijk lopen we ons de komende weken niet meer zo voorbij!

Flitsende benen

Op Pinkstermaandag deden Jeroen en ik een zoveelste tevergeefse poging tot uitslapen. Hoe laat we ook in ons bed liggen, we worden altijd vroeg wakker. Aan het werk dan maar! Ik bleek geen echt goede loopfoto van mezelf te hebben voor de blogpost van dinsdag, dus besloten we die in de namiddag te gaan nemen in een holle weg in de buurt.

Wie denkt dat ik er altijd zo flitsend uitzie tijdens het lopen: deze foto vereiste een flits met flitsparaplu, een tweede flits verstopt tussen de planten opzij en minstens mislukte 20 pogingen voor we dit resultaat kregen 😉

We amuseerden ons kostelijk en ook de blikken van voorbijgangers bij het zien van al dit fotografiegeweld waren goud waard!

Dinsdag kwam dit artikel over fysieke voorbereidingen voor een trektocht uiteindelijk online en net die dag kreeg ik erg veel last van mijn knie en wist ik niet waar blijven van de pijn… oh, the irony!

Een teleurgestelde Don Quichote

Woensdag was ik het stilzitten al beu en deed ik ondanks de kniepijn een avondwandeling. Ik deed iets wat ik eeuwen wil doen: aan de voet van een windmolen staan. Ik heb zelf een soort van bucket list (al geloof ik eigenlijk niet echt in die dingen) en daar staat het zelfs op.

Ik had om één of andere reden gedacht dat ik bijna zou wegwaaien of dat ik om de oren werd geslagen met het gezoef van die molens… maar het was muis- en windstil aan de voet van de molen. Het was dus best wel een beetje een anticlimax en de Don Quichote in mij was zwaar teleurgesteld.

IJsjes!!

Donderdag leerde ik dat het echt geen goed idee is om te tuinieren met een pijnlijke knie. Ik gaf mijn pogingen dan ook op toen de ijskar voorbij kwam. IJs met Pim’s Cake is mijn nieuwe favoriet. Geniaal!

Voor wie het zich zou afvragen: er groeit in werkelijkheid helemaal geen lantaarn uit Jeroen zijn hoofd… Gelukkig laat ik het fotografiegedeelte van Wanderer’s Blues over aan iets capabelere handen, want van compositie heb ik duidelijk niet veel kaas gegeten 😉

BBQ met stijve benen

Zaterdag gaf Jeroen een fotografie-workshop en ik ging rustig in de tuin zitten met een boek… wat volledig ontaarde in een sessie intensief onkruid uittrekken van 2,5u. Met een erg zere knie als gevolg. Iets met ezels en stenen 😉

‘s Avonds hadden we een BBQ en zag ik deze leuke, originele kruiden-naamkaartjes.

We zaten tot middernacht op het terras te genieten van de heerlijke warme lente-avond. Genieten!

Propvolle zondag

Zondagochtend waren we naar aloude gewoonte weer vroeg uit de veren. We doken meteen de keuken in en over het resultaat daarvan lezen jullie dinsdag alles! Maar toch alvast een kleine preview…

Erna haastten we ons naar de Kempen omdat we allebei zo hunkerden naar een looptraining, maar het parcours bij ons in het Hageland is veel te heuvelachtig voor mijn geblesseerde knie en Jeroen’s verzwikte enkel. We lijken wel twee sukkelaars bij elkaar, maar we waren allebei ontzettend blij om weer te kunnen hardlopen.

Nadien gingen we naar de viering van de 30 jaar GROEN (de politieke partij dus) in Westerlo. Eerst deden we een wandeling…nota bene langs de zelfde weg als waar ik een uur geleden gejogd had, maar ditmaal in de gietende regen. Het was de uitgelezen kans om mijn Quechua-spullen voor onze reis naar Noorwegen deze zomer eens te testen op hun waterdichtheid… en tot hier toe gaat alles prima!

Nadien was het genieten van een heerlijk vegetarisch buffet, met eetbare bloemen (!).

Onverwacht dook Jeroen’s halve familie op met de meeste geweldige verhalen van hun 6 maanden lange verblijf in Nepal waar ze een klein bergdorpje hielpen heropbouwen na de aardbeving. Ze werden uit dankbaarheid ook uitgenodigd op een lokaal huwelijk, wat blijkbaar een hele belevenis moet zijn geweest. Na al die spectaculaire verhalen heb ik erg veel zin om zelf ook richting Nepal te reizen!

En zo eindigde de week op de best mogelijke manier: met een heleboel reisverhalen en nieuwe reisdromen 😉 Op naar de volgende week… fijne week gewenst allemaal!