Maandagochtend. Dat betekent naast sloten koffie ook meteen dat het tijd is voor een weekoverzicht. Ik mocht het gloriemoment van onze Rode Duivels dan wel missen (ik stem eigenlijk voor Frankrijk, maar dat blijkt dus landverraad te zijn), maar ik beleefde toch wel echt een fijne week!

Tattoos en hartverzakkingen

Mijn vredevolle week werd bruusk opgeschrikt toen mijn zusje deze foto van haar nieuwe tattoo doorstuurde. Een halve hartverzakking later vertelde ze me toch maar dat het een airbrush tattoo was die eraf kon. Godzijdank!

Een grote doodskop op je onderarm gaat er misschien toch wel wat over 😉

Bagels in Leuven

Met mijn ander zusje sprak ik woensdagmiddag af om samen te lunchen bij ‘Le Mustache’ in Leuven. In februari kwam ik hier eens samen met Lotte en vier maanden na datum begroette de eigenaar me nog vrolijk met een ‘Dag Marijke’. Wat een olifantengeheugen heeft die man toch!

De bagelcroque stond zo verleidelijk naar me te roepen vanop de menukaart en dus zwichtte ik voor een tweede keer… wat een geniaal idee blijft het toch om een bagel te toasten?! Mijn zusje was zo sympathiek om de bagel met zalm te kiezen, zodat ik ook een hapje kon proeven. Een goede runner-up voor de sublieme bagelcroque!

Het is altijd zo fijn bij babbelen met mijn zusje en nu haar examens gedaan zijn, komt het er zeker vaker van. Omdat ik net jarig was geweest heeft ze een hele leuke kookpot cadeau gedaan met de woorden “dat staat wel leuk voor foto’s op je blog”. Ze kent met te goed 😉 Verwacht je dus maar aan een heleboel foodspam in fotogenieke kookpotten 😉

Hoogbezoek uit Groningen

Haha, ik moet altijd mijn gsm-foto’s checken om te kijken wat ik deze week gedaan heb (dat olifantengeheugen heb ik duidelijk niet meegekregen) en ik zie bijna alleen maar foto’s van eten deze week 😉 Ik moet erg hongerig geweest zijn!

Vrijdag waren Marcella en Jan uit het verre Groningen naar Leuven gekomen en gingen we samen lunchen. Wat is het toch altijd gezellig met hen! (spoiler, volgend weekend zijn de rollen omgekeerd en gaan wij naar Groningen). We gingen een hapje eten bij De Werf, “Leuvenser” als dat kan je het niet hebben. Marcella en ik kregen onze warme kruidenbroodjes in een soort van brooddoos, best grappig om zien… maar iets minder grappig als je er een goede foto van wil nemen 😉

Geannuleerde fotoshoot en mislukte winkelsessies

Zaterdag zou Jeroen in Genk een fotoshoot doen. De gietende regen besliste daar echter anders over en werd de boel geannuleerd. Wij reden dan maar door naar Roermond omdat we allebei nieuwe kleding nodig hadden.

Het was er zo druk (en eigenlijk hebben we gewoon de pest in shoppen), dat het eigenlijk maar een anticlimax werd. Het hoogtepunt werd.. jawel… het eten 😉

Al moet ik zeggen dat we allebei toch ook even opflakkerden in de winkels met outdoor-kledij. Daar voelen we ons pas echt als vissen in het water 😉

Inhaalmanoeuvres en taart

Zondagochtend stonden we totaal besluitloos op. Jeroen en ik zouden een loopwedstrijd van Herentals naar Tielen lopen (zo’n 15 km), maar Jeroen’s blessure gooide ook deze week roet in het eten. Ik twijfelde of ik alleen zou meelopen, maar ik ging toch overstag na een kuitmassage van Jeroen en flinke kom havermout met alles erin waarvan ik graag wil geloven dat ik er harder door kan lopen.

Met een hele meute enthousiaste hardlopers stapten we op de trein naar Herentals. Ik checkte mijn hartslag in rust en die was 95… of ik zenuwachtig was? Ehm… 😉

Ik had mezelf goed ingepeperd om niet te snel te vertrekken en het lukte warempel. Maar eens ik in het bos kwam, was ik niet meer te houden en ging ik er als een speer vandoor. Dat trailrunnen begint duidelijk zijn vruchten af te werpen, want ik kon zelfs op de hellingen respectabel uitziende lopers inhalen (zelf zal ik er vermoedelijk iets minder respectabel uitgezien hebben). Vanaf kilometer 5 haalde niemand me meer in, terwijl ik van het ene groepje naar het andere liep. Dat traag starten is duidelijk een goede strategie voor mij, want ik voelde me zo heroïsch door iedereen voorbij te steken dat ik alsmaar sneller begon te lopen. Vanaf kilometer 11 kreeg ik het loodzwaar tussen de velden met tegenwind. De wedstrijd was ook net op het middaguur en ik denk dat het gebrek aan eten me ook parten begon te spelen.

Ik spartelde me door de laatste kilometers. Lachen naar de camera (naar Jeroen dus) was géén optie meer. Ik moet er zo zorgwekkend uitgezien hebben dat ik door Jeroen in hoogsteigen persoon naar de eindmeet werd geëscorteerd.  Ik was doodop na de wedstrijd en moest ervaren dat het geen goed idee is om tegelijkertijd uit te hijgen, water te drinken, appelsienen te eten én tegen Jeroen proberen te vertellen hoe de wedstrijd ging.

Ik heb geen idee of ik tot de top 20 van de vrouwen ben geraakt, maar dat maakt me eigenlijk helemaal niets uit. Ik had zo’n heerlijk gevoel dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat ik blijer zou zijn, moest ik zelfs pakweg gewonnen hebben! Oh ja, en ik heb het zelfs tot de regionale televisie geschopt, maar net als ik traag aan het starten was. Dat zal je altijd hebben 😉

Nadien reden we door naar mijn oma die maar al te blij was om onze enthousiaste verhalen te horen. Er worden trouwens nog steeds taartjes in de kleuren van de Rode Duivels geserveerd in de cafetaria van het ziekenhuis die onder het motto ‘we moeten het Belgische team steunen’ maar al te gretig worden verorberd 😉

En die stramme spieren op maandagochtend? Die herinneren me eraan dat ik best wel een fijn weekend heb gehad 😉