De West Highland Way doorheen het westelijke Schotland mag dan al bijna tot de platgetreden paden behoren, als je je rugzak goed volpropt en geen angst hebt om te wildkamperen, is het nog een woest genoeg stukje Europa om al wandelend en mijmerend tot rust te komen.

Loch Lomond, het grootste meer van Engeland.

In 2010 vloog ik met enkele neven en nichten richting Glasgow om samen de West Highland Way te tackelen. We trokken ons weinig aan van planning en vertrouwden volledig op onze padvinderstalenten om heelhuids 152km noordelijker te arriveren in Fort William.

Dat wilde zeggen: een volle rugzak met voedsel, drinken, regenkledij (!) en tent. We zouden niets nodig mogen hebben, buiten af en toe het plunderen van een klein dorpswinkeltje. (het zijn Schotten, dus die kijken niet op van een bende hongerige Belgen!)

Maar dat was uiteraard buiten de talrijke pubs gerekend, zoals zal blijken later in deze blog! 😉

De weg vinden op de West Highland Way

Verloren lopen op de West Highland Way kan je moeilijk. Over heel de route is bijna zelfs elk flauw bochtje aangegeven met een duidelijk kenteken. Je kan dus heerlijk doorstappen aan je eigen tempo. En de makkelijk te verkrijgen wandelkaarten (écht in elk dorpje) zijn perfect om op voorhand de rustplaatsen voor de groep aan te duiden.

Let er wel op dat je extra waakzaam bent bij eventuele stopplaatsen die van de route afwijken. Er moet er maar eentje in je groep zijn die nog niet goed wakker is en je hebt een helse achtervolging aan je been. Zo heb ik 10km achter één van mijn nichten moeten aanhollen, omdat die lekker zen het pad bleef volgen in plaats van even een ommetje te maken langs onze afgesproken stopplaats.

Wildkamperen is een makkie

De keuze om te wildkamperen langs de West Highland Way bleek een meesterzet te zijn, al zeg ik het zelf. Er is ruimte zat, niemand kijkt er van op, je hebt steeds een gezellig kampvuur en het alternatief is dikwijls een comfortabele hostel die heel het gevoel van ‘into the wild’ verpest. 😉

Er zijn wel twee vervelende neveneffecten mee verbonden. Ten eerste, in Schotland regent het bijna constant. Ook in de zomer. Wij gingen eind juli en in de 10 dagen dat we daar waren, is het welgeteld drie dagen droog en zonnig geweest.

Een tweede minpuntje: de West Highland Way is vergeven van de ‘midges‘. Dat zijn kleine vliegjes die overal op en onder kruipen en kunnen bijten. Dat levert jeukende beten op die je ochtendritueel of je heerlijke avond serieus kunnen verpesten. Gelukkig blijven ze weg tijdens het stappen overdag.

Niet zo wild kamperen

Af en toe valt er net een betalende camping op je weg. Dat wordt nog versterkt door de indeling van de West Highland Way op de wandelmappen. Die verdelen de wandeltocht in 9 stapklare brokken, met op elk eindpunt een hostel of een camping.

De hostels lieten we steeds links liggen. Daarvoor wandelden we een eindje door (of stopten net iets vroeger) om onze tent op te slaan in het bos. Maar de campings zijn niet zo duur, goed onderhouden en bieden een welgekome hete douche als ideaal excuus om toch overstag te gaan.

De échte trekpleister van de West Highland Way: de Schotse pubs!

Ik mag het niet onder stoelen of banken steken. Na een hele dag door magnifieke landschappen te wandelen, de regen in je nek voelen kletsen en stevige klimmetjes die in je kuiten bijten, is er niets verkwikkender dan een stevige pint in een rasechte Schotse pub! 🙂

Aankomen op de West Highland Way met een kilo modder aan je schoenen en 5l water in je nek.

Op je calorieën moet je niet letten. Die stap je er elke dag makkelijk af! Ik leefde 10 dagen op een dieet van ale, Guinness, biefstuk en aardappelen en was op het einde van de tocht nog 4 kg afgevallen.

Om je dagelijks toogbezoek in ere te houden, moet je af en toe een kilometertje van het pad afwijken om een nabij gelegen dorpje in te duiken. Maar dat is amper een bezwaar, omdat je daar meteen ook een buurtwinkel vindt om je etensvoorraad aan te vullen.

Enkele hoogtepunten van de West Highland Way

Dan zijn er nog enkele zaken die je tijdens je tocht over de West Highland Way zeker niet mag missen!

• Tijdens de eerste etappe passeer je al de Glengoyne Whisky Distillery. Ideaal opwarmertje als je al meteen met regen geconfronteerd wordt, maar anders ook! 🙂
• Langs Loch Lomond kan je een kleine detour maken langs de grot van Rob Roy. Opgepast, deze route is op het einde redelijk ‘avontuurlijk’.
• Zet je trekkerstrots even opzij en ga ‘s morgens binnen bij Kingshouse om je maag te vullen met een fenomenaal continental breakfast! (ook hun Climber’s Bar aan de achterkant is fantastisch bij aankomst)
• Stop in Kinlochleven even langs de Ice Factor, een klimzaal met de grootste indoor ice climbing wall van Europa.
• Sluit de West Highland Way af met de traditionele beklimming van de hoogste berg van Engeland, de Ben Nevis.