Eén dag voor de World Earth Day lees ik iets waar ik meteen intriest van word. Zo’n 93% van het Great Barrier Reef zou aangetast zijn door ‘bleaching’. Doordat ik het lot van onze planeet zo erg aantrek, is de lijn tussen naïef optimisme en zwaar doemdenken flinterdun. Momenteel cirkelen er dus lome regenwolkjes boven mijn hoofd, daarom lijkt het mij een goede remedie om wat positief nieuws over onze natuur aan te halen!

Walvissen in de grote, blauwe oceaan

Door het nieuws over het Great Barrier Reef laat de oceaan me even niet meer los. Ik ben een grote fan van walvissen en hoop deze majestueuze dieren nog eens van dichtbij te zien. In 2013 in Canada was ik er al eens dichtbij, toen we met een zodiak bootje tot op enkele honderden meters van een kudde orka’s naderden. We zagen ook een glimp van een dwergvinvis, voorafgegaan door hun typische indringende geur. Maar de grote blauwe vinvis staat héél erg hoog op mijn bucketlist!

Nu is walvis spotten een dubbel gegeven. Het massatoerisme dat dit kan opleveren, is niet altijd even goed voor de dieren. Volgeladen bootjes vol toeristen die kuddes walvissen opjagen om toch een mooi plaatje te schieten, is niet mijn idee van duurzaam toerisme. Dan voelde ik me veel comfortabeler bij de gids die zijn motor stil legde op enkele honderden meters en geen centimeter dichterbij kwam bij de dieren om ze niet op te schrikken.

Hopelijk overleven deze reuzen van de oceaan de collectieve roekeloosheid van de mens. Er liggen heel wat gevaren voor hen op de loer tijdens hun waterige zwerftochten. Grote vissersnetten, megatankers die hun migratieroutes doorkruisen en natuurlijk de grootschalige vervuiling. Gelukkig zijn er ook mensen die met eindeloze energie in de bres springen voor onze onderwaterwereld.

Ik schreef al eens over de documentaire ‘Mission Blue’ over het levenswerk van marinebiologie Sylvia Earle. Haar idee om ‘hope spots‘ in te richten, beschermde stukken oceaan die terug beter gemaakt zijn door de mens, is nog steeds een hartverwarmend idee voor mij.

Zie, ik voel me meteen al ietsje minder sip. Maar het kan nog beter!

Een verminderde ecologische voetafdruk

Wat er op het grote podium van de wereld gebeurt met de natuur is iets wat ik voornamelijk lees in het nieuws en weinig vat op heb. Toch niet op een directe, betekenisvolle manier. Wél kan ik mijn eigen impact beperken op onze planeet.

Eind 2014 berekende ik mijn eigen Ecologische Voetafdruk, die toen uitkwam op 3,7 hectare. Zeker niet slecht als je weet dat het Belgische gemiddelde 7 hectare is. Maar nog steeds niet in de buurt van de 1,8 hectare per persoon die de aarde aankan. Vandaag berekende ik mijn Ecologische Voetafdruk opnieuw.

Ik was eigenlijk wel erg benieuwd, want sinds 2014 hebben Jeroen en ik toch wel heel wat aanpassingen in onze levensstijl gemaakt. Zou ik ver onder de 3,7 uitkomen of gewoon terug in de buurt stranden? We leven dan wel anders, maar we reizen nog veel. Met een grote glimlach kan ik toch enigszins trots aankondigen dat we met meer dan één hectare zijn gedaald naar 2,6!

En dat is iets waar ik me, ondanks alle zorgen die ik me maak, toch blij van kan worden. World Earth Day zal morgen geen depressieve dag worden voor mij, maar een bevestiging dat we moeten blijven vechten voor een betere wereld!